ne güzel güldün 'hyunin

yirmi üç

dış kapının açılma sesiyle ayaklandı jeongin, nedense hiç olmadığı kadar gergin hissediyordu. hyunjin'in vereceği cevap onu endişelendirmişti.

"hyunjin, sen misin ?"

"evet, benim."

hoşlandığı çocuğun montunu çıkarıp, aynada saçlarını düzeltişini izledi.

"neredeydin ?"

"arkadaşlarla takıldım."

?

"kimler ile ?"

"tanımazsın ya, bölüme yeni geldiler. "

"anladım... şey diyeceğim, düşündün mü ?"

hyunjin kafasını kaldırıp gözlerini yavaşça jeonginin yüzünde dolaştırdı.

"sence düşünmeye ihtiyacım var mı ?"

"yok mu ?"

"yok."

bu hızlı ve net cevap karşısında affalladı jeongin.

"o zaman neden cevap vermiyorsun ?"

"uzatmadan söyleyeceğim, duygularım konusunda dürüst olmamı hak ediyorsun. senin iki üç gündür içine düşen hislerin bin katını yıllardır hissediyorum. ama sana söylemeye hiçbir zaman cesaretim olmadı, bu yüzden duygularını biraz daha sorgulamanı istiyorum. senin ile olmayı da çok istiyorum... ama ikimizinde yıpranmasını istemiyorum. anlatabildim mi ?"

ortamın sessizliğini bozmak açısından derin bir nefes aldı ve konuşmaya devam etti.

"eğer bu senin için geçici bir heves ise, bunu tek başına fark et. birlikte olursak eğer, istediğini bulamayacak olursan... yani bu şekilde fark etmeni istemiyorum."

"duygularımdan eminim."

"nasıl eminsin ?"

"evet sana göre uzun bir süre olmayabilir ama bu iki günlük bir şey değil. kimseye söyleyemedim fakat bir süredir bu konu hakkında düşünüyorum. eve gelmemeye başladığımdan beri."

ne söylemesi gerektiğini kafasında tartıyordu hyunjin, fazlasıyla şaşırmıştı.

"ciddi misin ?"

"evet, hemde hiç olmadığım kadar. bana bir şans verecek misin ?"

"ben...tamam ama-"

"o zaman kalk."

ellerini tutup odasına çekiştirdi hyunjin'i.

"ne oluyor ?"

"üstünü giyin, randevuya çıkacağız."