Mermaid Souls

9

[ a/n Heeyy .Nieuw hoofdstuk! Sorry dat het zo lang duurde voordat ik een nieuwe had gemaakt, maar ik had niet zo veel inspiratie. Ik ben echt blij dat ik 600+ views heb!
Fouten verbeteren mag altijd, comment, follow en vote! ❤️ ]

Daar ben ik weer. In mijn kamer op mijn bed, en ik denk. Je kan het eerder brainstormen noemen. Dat doe ik de laatste tijd heel erg vaak.

Ik wil graag iemand waarmee ik mijn geheimen en problemen kan delen. Maar dat kan en mag niet met Luci. Ik zat er over na te denken om het op internet te delen, met een anoniem account. Maar dat vind ik te riskant. 'Oh ik heb het!' Roep ik. Ik spring van mijn bed af een loop naar mijn bureau. Daar liggen een laar boeken, voor school, en ook een paar schriften. Ik rommel wat in mijn bureau la, en pak een leeg schrift. Ik ga in een dagboek schrijven.

Lief Dagboek,
Ik ben er dus achter gekomen dat ik kan ademen onder water, en dat mijn vader dat ook kan...

Ik schrijf een hele tijd, en mijn schrift begint nu wel een beetje op een dagboek te lijken. Alles wat ik heb meegemaakt en niet kon delen met Luci of iemand anders, schrijf ik er in. Als ik eindelijk klaar ben met schrijven stop ik mijn schrift tussen een stapel broeken ,in mijn kledingkast.

Ik word geroepen, en loop maar beneden. We gaan een nieuwe mobiel kopen. Eindelijk. Gelukkig betalen mijn ouders een groot bedrag, en ik moet zelf ook een beetje mee betalen. Ik pak mijn jas van de kapstok, en open de deur naar buiten. Het regent. Met grote stappen ren ik naar de auto, en spring naast mijn moeder. Ze had vandaag een vrije dag, dus gaan we samen.

Dit is echt heel moeilijk. Keuzes keuzes keuzes. Ik sta erg gefocust te kijken naar de telefoons terwijl ik langzaam vooruit loop. Dat was dus niet handig. Ik bots tegen een jongen aan, en hij draait zijn hoofd om. 'Oh, sorry ik zag je niet!' Verontschuldig ik me. Ik kijk hem aan, hij is best wel lang maar niet slungelig door zijn spieren die door zijn shirt heen komen. Zijn haar is donker en warrig en hij heeft bruine ogen. 'Maakt niet uit. Hoe heet je?' Zegt hij. Ik hoor het niet, want ik ben hem aan het aanstaren. Waarschijnlijk hangt mijn mond open, want dat gebeurt wel vaker bij mij. Ik schud mijn blik los, en antwoord dat ik Estelle heet, met een piep stem. 'Ik heet -'
Mijn moeder roept me naam, en ik kijk om. Ze wijst naar een telefoon die ze waarschijnlijk erg leuk vind. 'Wacht even!' roep ik.
En draai me weer om naar de knapste jongen op aarde zonder naam. Die veranderd is in lucht, of al weggelopen is. Ik zucht, en kijk nog eens om me heen. Hoe kan hij nou zo snel verdwenen zijn! Ik voelde eindelijk eens iets voor een andere jongen dan voor Stan. 'Elise, kom ik heb een hele mooie mobiel gezien.' zegt mijn moeder die nu naast me staat.

Ik loop samen met mijn moeder door de winkelstraat heen. Het regent nog een klein beetje. We hebben een nieuwe mobiel voor mij, nieuwe schoenen voor mijn moeder en nog een broek voor mij gekocht. Ik ben nog steeds een beetje teleurgesteld, want ik wou graag zijn naam weten, en nummer. Misschien kom ik hem nog een keer tegen. Zou wel leuk zijn. Hopelijk woont hij dichtbij.

Ik ben nu bezig met mijn telefoon aan het installeren. Ik heb al een nieuw nummer en dat soort dingen. Nu moet ik alleen nog even een paar apps downloaden. Maar dat is niet echt noodzakelijk.
Ik ben erg blij dat ik eindelijk weer bereikbaar ben. Ik download sociaal media, en post meteen dat ik een nieuw nummer heb, en dat mijn vrienden hun nummer maar even door moeten geven.