မစောရှင်နု၏ တရား၀င်မိန်းကလေးဖြစ်လာသည့် နောက်ပိုင်း အများကြီးထူးခြားလာခဲ့သည်။မစောရှင်နုဟာ ကြွေ့ကိုဆို သူ့မျက်စိအောက်က လုံး၀ကို အပျောက်မခံတော့ချေ။စိတ်မချလို့ဟုဆိုသေး၏။တကယ်မလွယ်တဲ့ မြို့အုပ်မင်းကြီးမစောရှင်နုရယ်ပါ။
"ကြွေရေ ကြွေလွန်းငယ်လေးရေ။ဟောဒီက စောရှင်နုရဲ့ မိန်းကလေးရေ...။"
ဟောကြည့်ပါ့လား။သူ့မျက်စိအောက်မှာ မတွေ့တာနဲ့ အဲ့သလို တကြော်ကြော်အော်ပြီးခေါ်တော့တာပဲ။ဒီမစောရှင်နုတစ်ယောက်နှင့်တော့ ဘေးလူတွေ အမြင်ကပ်ချင်စရာဖြစ်အောင်အတော်လုပ်တာပါကလား။တကယ် အမြင်ကပ်စရာကောင်းတာပါ။ရှင်တို့ မစောရှင်နုကလေ။
"ဟော ကြွေရေလို့..."
ကြည့် ကြည့် ထပ်ခေါ်ပြန်ပြီ။အသံမပေးမချင်း ခေါ်နေမည့်ပုံပဲ ဒီမစောရှင်နုကတော့..
"ကြွေ ဒီမှာ မစောရှင်နုရေ။ပန်းပင်လေးတွေ ရေးလောင်းနေတာပါရှင့်။"
ကြွေက အဲ့သလို အသံပေးတော့မှ မစောရှင်နုရဲ့အသံဟာ တိတ်သွားတော့တယ်။ကြည့်ရတာ မစောရှင်နု သူ့အိမ်ကြီးထဲကနေ ကြွေ့ဆီအပြေးလာနေပုံပါပဲ။မကြာပါဘူး ထင်ထားတဲ့အတိုင်းပါပဲ ကြွေ့ဆီကို အပြေးလှမ်းလာတဲ့ ခြေလှမ်းတစ်စုံ။အဲ့သည် ခြေလှမ်းတွေရဲ့ ပိုင်ရှင် မစောရှင်နုကလေ ဘယ်သောအခါမှ မရိုးနိုင်အောင် ကြွေ့အတွက် ချစ်ချင်စရာကောင်းနေတာပါပဲ။
အနားကို ရောက်လာပြီး ကြွေ့ခါးကို အားရပါးရဖက်လာတဲ့ မစောရှင်နုရဲ့ မျက်နှာကို မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ မော့ကြည့်မိတော့ မစောရှင်နုဆီမှ ရယ်သံတစ်ချို့ဟာ ဖိတ်စင်ကျလာခဲ့သည်။ကြွေ့မယ် လက်က ကိုင်ထားတဲ့ ရေဖလားခွက်နဲ့ သူ့ခေါင်းကို ခေါက်ချင်လာမိတော့တာပါပဲရှင်။
"တို့မယ် မင်းပျောက်နေလို့ လိုက်ရှာလိုက်ရတာကွယ်။မင်းကတော့ ဒီမှာအေးဆေးလေး ပန်းပင်တွေရေလောင်းနေနိုင်ပုံများ။အမြဲ တို့အနားမှာပဲ ပေါက်ဖက်ကလေးလို တွယ်ကပ်နေစမ်းပါ ကြွေကလေးရဲ့။"
"မစောရှင်နုတို့များ နိုင်ကိုမနိုင်ပါဘူးတော်။"
"အို့! ဘာဖြစ်လို့လဲ ကလေးမရဲ့။"
