Bir yol kenarında unutulmuş bavul gibiyim,lazım olan ama bir o kadar da gereksiz görülen.Sevda ışıkları çalıyor yüreğim umutla.Ağaca sarılmış sarmarmaşık gibiyim sevgiye aç .Belki doyunca bende kalkarım sevda sofrasından ama açım işte.sade kahve gibi içilen ama bir o kadar da sevilmemenin işte.Hayatın hep yalanlarına denk geldim,tokat gibi çarpıldılar yüzüme .Seher de tan yerinin ağarmasına benziyorum sancı çekiyorum bir türlü güzellikle tevafuklaşamıyorum.Bir merhabam olmadı mutluluk ile mesela yada hep kaçırılan otobusün arkasından yetişememenin yorgunluğu gibi ağır yükler yaşıyorum.Ben ne kadar düzeltmeye çalışırsam birşeyleri o şeyler hep elimde kalıyor ve sevimsiz bir çocuk gülüşüne dönüyor duygularım . Elbette ki insanım ama bundan hiç kimsenin haberi yok.
