"ငါ မင်းကိုအရမ်းချစ်တယ်
မြတ်မြတ်နိုးနိုး တန်ဖိုးထားပြီး အထိအခိုက်မခံနိုင်အောင်ကိုချစ်တယ်ဆိုတာမင်းအသိပါပဲ
ဒါပေမယ့် Jenoရဲ့
ငါလေ...
အဲ့လိုချစ်နေရတာကိုမပျော်တော့ဘူး...
ပင်ပန်းတယ်
မချစ်ဘဲဟန်ဆောင်နေရလို့ပင်ပန်းတာမဟုတ်ဘူးနော်
ဒီအတိုင်းချစ်နေလို့ပင်ပန်းတာ
ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲJeno
ဟမ်?
ငါဘယ်လိုဆက်လုပ်ရမလဲ"
ထမင်းစားပွဲမှာမနက်ချင်းဆိုင်ထိုင်စားနေရာမှJaeminကစကားစလာခဲ့သည်။
Jenoကလက်ကတူကိုပန်းကန်ဘေးအသာချ၊Jaeminမျက်နှာကိုငေးကြည့်ရင်းJaeminပြောတာကိုသေချာနားထောင်နေသည်။
ပင်ပန်းတဲ့အကြောင်းပြောနေပေမယ့် Jaeminအသံတွေကညင်သာအေးဆေးစွာပင်။
"မင်းပင်ပန်းနေတာ ငါသိပါတယ်
အဲ့လို မင်းပင်ပန်းနေတာမျိုးကိုငါမလိုလားတာကိုမင်းလည်းသိတယ်မဟုတ်လား
Jaemin ah...
ငါတို့လမ်းခွဲကြရအောင်"
ခန့်မှန်းထားတဲ့အဖြေပဲထွက်လာသည်မို့Jaeminမတုန်လှုပ်ပါ။
အဆင်မပြေကြောင်းထုတ်ပြောတိုင်း ပြန်ရလာတဲ့အဖြေကပြေလည်အောင်ကြိုးစားဖို့မဟုတ်ဘဲ အဆုံးသတ်ဖို့ပဲပြောတတ်တဲ့Jenoကိုသူစိတ်ကုန်ချင်ပြီထင်ပါရဲ့။
"လမ်းခွဲဖို့ဆိုတာအပြင် မင်းမှာတခြားနည်းလမ်းမရှိတော့ဘူးလား"
"မင်းမပျော်ဘူးလေ Jaeminရဲ့
မပျော်တော့တဲ့မင်းကိုငါ့ဘေးမှာဘယ်လိုဆက်ထားရက်မလဲ
ငါ့ကြောင့်ပင်ပန်းတာမို့ ငါ့ဆီကထွက်သွားမယ်ဆိုရင် အနည်းဆုံးတော့ မင်းမပင်ပန်းရတော့ဘူးလေ
ထွက်သွားပြီး မင်းလွတ်လွတ်လပ်လပ်နဲ့ပျော်နေမယ်ဆိုရင်လေ
ငါလက်လွှတ်နိုင်ပါတယ်"
Jenoကလေ ဒီစကားတွေကိုလေးလေးနက်နက်အကြည့်တွေနဲ့အတူ နူးနူးညံ့ညံ့ပြုံးရင်းပြောလာခဲ့တာ။
ရွဲ့ပြောနေတာမဟုတ်ဘဲ အတည်ပြောနေခဲ့တာ။
"မင်း ငါ့ကိုမချစ်တော့ဘူးမလားဟင်"
ခြောက်ကပ်ကပ်နှုတ်ခမ်းတွေကတဆင့် ဝမ်းနည်းရိပ်သန်းနေတဲ့စကားလုံးတွေက ဆို့နင့်စွာထွက်လာခဲ့သည်။
"ဘယ်လိုပြောလိုက်တာလဲ Jaemin!
ငါကမင်းကိုမချစ်ဘဲနေပါ့မလား"
"ဒါဆို...ဒါဆို ငါနဲ့ဝေးဖို့ဘဲဘာလို့ပြောနေတာလဲ
ချစ်တယ်ဆိုဘာလို့ ငါ့ကိုအဝေးပို့ချင်နေရတာလဲ"
