Zastanawialiście się kiedyś, jak wiele trzeba zrobić, aby obrócić życie o sto osiemdziesiąt stopni?
Tak?
Zapewne wydaje się wam, że musi dojść do wielu zmiennych.
Zaskoczę was.
Wystarczy jedno pytanie.
Jedna sytuacja, a czyjeś życie zmieni się...
Stałam kilka metrów za Damiano, Vic, Thomasem i Ethanem. Zespół jeszcze kilku sekund temu siedział spokojnie na kanapie przede, mną a ja cicho siedziałam w ich cieniu. Jednak teraz cała czwórka stała, wpatrując się w tablice z wynikami. Zwyciężyć mogli oni lub Gjon’s Tears, reprezentant Szwajcarii.
Kciuki ściskałam tak mocno, że krew chyba przestała mi do nich dopływać. Wargę zdążyłam już przegryźć kilka sekund temu i czułam jak rana zaczynała szczypać, a serce biło tak szybko, że obawiałam się, zejścia na zawał w przeciągu najbliższych sekund.
-Mamy już wyniki... - zacisnęłam powieki, słysząc głos prowadzącego - Wiemy już, kto jest zwycięzcą tegorocznej Eurowizji. - wstrzymałam oddech. Powiedz, że Włochy. Facet powiedz, że Włochy. Błagam powiedz, że to Måneskin. - Sześćdziesiąty piąty Konkurs Piosenki Eurowizji zwyciężają... Włochy! - otworzyłam oczy od razu skupiając uwagę na ekranie z punktacją. Wygrali! Udało im się! - Måneskin zwycięża tegoroczną Eurowizję! - usłyszałam głośny krzyk prowadzącego.
Ukryłam twarz w dłoniach, starając się opanować łzy, lecące z moich oczu. Spojrzałam na Victorię, która mocna wtuliła się w Thomasa, oboju ciekły łzy z oczu. Obok nich stał Ethan, który, mówiąc delikatnie, był w szoku. Stał tam, wpatrując się w tablice z wynikami, ale wyglądał jakby obajwił mu się sam duch Michaela Jacksona. Zerknęłam w drugą stronę, ale nie znalazłam Damiano.
Zmarszczyłam brwi i robiąc krok w prawo wpadłam na kogoś.
-Przepraszam, nie patrzyłam, gdzie idę i... - spojrzałam na ofiarę mojej nieuwagi. Znalazłam Damiano. - Wygraliście. - uśmiechnęłam - Moje gratulacje! Ale powinieneś... - Nic więcej nie było mi dane powiedzieć, gdyż usta Włocha zaatakowały moje. Dłonie ułożył na moich policzkach i nie martwiąc się otaczającym nas tłumem czy kamerami po prostu mnie całował.
Położyłam dłonie na jego nagiej klatce piersiowej.
-Dopiero, co wygraliście... - mruknęłam, gdy udało mi się go odsunąć - Powinieneś...
-Zamknij się. - zaśmiał się i znów zachłannie wpił się w moje usta. Tym razem nie miałam siły, aby go odsunąć. Moja silna wola zniknęła.
A ja stałam tam. Z rękoma wokół jego szyi, będąc tak blisko, jak to tylko możliwe. Całując go.
I wtedy zrozumiałam. Prawdziwym zwycięzcą tegorocznej Eurowizji nie było Måneskin.
To ja wygrałam największą nagrodę. Miałam Damiano.
****** Hej wszystkim! 🖤
Kolejna historia dobiegłakońca, ale to nie koniec mojejprzygody z Wattpadem, gdyż na moim profilu pojawiła się kolejna praca z Damiano w roli głównej!
Serdecznie zapraszam! ⬇️
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Mam nadzieję, że ta książkasięwampodobała i zostaniecie ze mną na dłużej! 🖤 Kocham i ściskam,
