Kat 11

Başlangıç

Bu mahalleden sıkıldım artık. Buraya geldiğimden beri ne sesi ne belası eksik olmuyor. Burada nasıl yaşıyorlar böyle? Neyse, şu an daha önemli bir işim var, mesela sikimsonik lavabonun borusunu tamir etmek gibi, musluk muydu? Boş versene.


Tesisatçı olmayı neden istedim ki? O kadar güzel meslekler varken, ne bileyim insanın hayali tesisatçılık olmaz herhalde? Çok düşünmemeliyim. Tamam, temiz çalışmam lazım. İşte böyle.



''Ersin!''

''Efendim, ne oldu?''

''Şu lavaboyu tamir et artık, seni çağırdığımda saat 6'ydı şu an saat 8 olmuş. Paranın hakkını ver.''

''Nerdeyse bitti, kusura bakma ama senin lavabonun vidalarını kim sıktıysa artık, bir türlü sökemedim. İşim biter şimdi.''


Neden böyle aptalca bir sohbete girdi ki? Keyfimden bekleyecek halim yok herhalde? 2 kuruş için yaptığım şeylere bakıp şükretsin.

''Tamam işim bitti. Alet çantamı topladım ben çıkıyorum. Eğer tekrar bir sıkıntı olursa beni arayabilirsin. Zaten numaram var, değil mi?''

''Evet. İşini düzgün yaptıysan sorun çıkmaz zaten. Neyse sana iyi günler.''

''İyi günler''

Çıktım evden. Sokak her zamanki gibi, leş gibi kokuyor. Bir sürü ayyaş sokakta. Bir an önce buradan çekip gitsem fena olmaz. Geçen gördüğüm apartmanın önünde kiralık tabelası vardı. Bir sorsam mı? sessiz, sakin, nezih bir ortama benziyordu. Bu akşam annemle konuşayım. Çok geç olmadan eve gitsem iyi olur. Bugün yoğundu. Çaldım kapıyı, girdim içeri.



İçerisi çok soğuk. Ne bekliyordum ki? Zaten ne zaman sıcak oldu. Kombisi bile çalışmayan bir evde sıcaklık ve güzel bir duş beklemek çokta mantıklı olmasa gerek. Yemek var mı acaba? mutfağa gittim. Buzdolabını açtım. Dolap boş. Sadece ekmek var. Ekmek yiyeyim bari?
Bugün de doydum çok şükür. Annemle şu apartman hakkında konuşmam lazım. Çok geç olmadan



''Anne''

''Efendim Ersin?''

''Geçen bir apartman ilanı gördüm. Baya güzel bir yerdi. Hem de Tolga'nın okuluna yakındı. Bir arasak mı? Numarasını almıştım.''


''Olur. Kirası ne kadardı ki?''

''1500 Lira kirası var. Buradan azıcık fazla ödeyip düzgün bir yere geçmek bence çok daha iyi.''

''Bence de. Arayalım şimdi''

''Tamam''


Tek tek telefondaki tuşların üstüne yavaş yavaş bastı. Bende ise sebepsiz bir heyecan vardı. Uzun zaman sonra ilk kez başka bir yerde oturacaktım. Mutluluk hissetmiştim. Numarayı aradık. Çaldı. Çaldı. Çaldı. Ama kimse açmadı. 1 kere daha, 1 kere daha, 1 kere daha. Tam umudumu kaybetmişken;

''Son bir kez daha deneyelim. Açarsa artık. Yoksa başka ilanlara bakarız.''

''Tamamdır''

Umutsuzdum. Bekledik. Çaldı ve açıldı. Sonunda!


''Merhaba. Apartmanınızdaki kiralık ilanı için aramıştım. Kirası 1500 Lira olan.''

Kadın bir süre bekledi. Muhtemelen bahsettiğimiz evi hatırlamaya çalıştı.

''Ha, evet o ev. Ne zaman müsaitsiniz? Görüşüp karar verelim. Hem sizi gezdirmiş olurum. Ne dersiniz?''

''Yarın zaten pazar. Müsaitseniz pazar günü konuşup halledebiliriz. Zaten taşınmamız vesaire 2 ayı geçmez.''

''Tamamdır o zaman. Pazar günü görüşürüz. İyi geceler.''

''İyi geceler.''