Missing Pieces (Betrayal series #3)

CHAPTER 27

"Oh fuck,"

I murmured. Umiiyak ngayon si Shai na naka akap kay Haze, nandito kaming magkakaibigan sa hospital kung nasaan si Prince. Naka tulala ako si Jirah naman ay malalim ang iniisip.

Sunod-sunod, anong meron sa araw na ito? I'm still not fully healed sa nangyari kay lola pati kay mommy pati si Prince sumunod na din. Si Tyler pa hindi pa sya nag tetext saakin. Nag-alala pa rin ako.

When my phone rang agad agad ko itong kinuha thinking it is Jan. And i am right! Nagpaalam ako sa mga kaibigan ko at agad sinagot ang tawag.

"L-love," my voice is trembling saying those words.

"Love! I'm so sorry di ko natanggap yung tawag mo." He stated, tumango tango ako i understand him, malay mo may problema din sya.

"M-my lola died, kasalanan ni daddy. And my mom is in the hospital, heart attack. T-tapos si Prince p-patay na." I informed him, then i heard a heavy sighed.

"Are you okay? Ayos ka lang ba? Pupuntahan kita dyan? Nasaan ka?" He asked me sunod sunod. Napahagulgol naman ako remembering all of my problem.

"I'm fine," i assured him.

He said that i should eat bago natapos ang tawag namin sakto naman na may nag messga saakin.

Yuna, your mom she's having a heart attack again.

I bit my lower lip. God pagpahingahin nyo ako kahit sandali lang.

Nagpaalam na ako kila Jirah at hindi sinabi ang dahilan bago pumunta sa hospital kung saan naka confine si mommy.

"Mom, please fight, i need you. Ikaw na lang yung mayroon ako ngayon." I tried to say habang nagkakagulo na yung mga doctor.

"Ryleigh," hinila ako ni kuya at inakap.

"She'll be fine," he assured me pero hindi pa rin sapat yon. I'm still panicking i can't lose my mom now, wala na si lola nakulong pa si daddy my friends are still mourning about Prince, and Tyler is still unreach, yes tumawag sya kanina pero baka may problema din sya.

"Please Yuna, calm down everything will be alright." Hindi pa ako binibitawan ni kuya, I'm still crying. "Mom is strong, you know that." He said again.

Lumabas na yung isang doctor kaya binitawan na ako ni kuya, pumasok ako sa loob may isang nurse na naiwan doon.

"Time of death 6:32 am." No, this isn't happening.

"M-mom!" Lumapit ako, i hug her, hindi yon totoo.

"Yuna," kuya tried to get me up pero hindi ako gumalaw. "Fuck," he murmured naramdaman ko din na hinawakan ni kuya yung kamay ni mommy.

"S-she's gone," kuya murmured, I don't know but when i heard him na parang umiiyak sya napabangon ako, tears are falling down his cheeks.

"K-kuya," i whispered.

"Damn," tumayo sya at pinunasan ang luha. "Wala na tayong magagawa."

I don't know how to survive that day, nakatulog ako sa condo namin ni Jan. I woke up around midnight at nagulat ako ng makita si Jan sa tabi ko.

Napangiti ako, he look so tired, i kissed his forehead. I missed him.
Natulog na lang din ulit ako sa tabi nya.

Kinaumagahan nagising ako na wala nanaman sya. Nagpalit na din ako sa isang puting bestida dahil pupunta ako sa libing ni lola at mommy. I don't know how to face that. Si kuya ang nag aasikaso sakanila ngayon.

Habang nandoon magdamag akong nagbantay. Antok na antok na ako pero andaming bisita.

"You can rest, ako na bahala dito." Kuya gave me a Starbucks coffee at agad ko yong kinuha.

"I'm fine," i refuse.

"If you're tired tawagin mo na lang ako." Tinanguan ko sya.

2 days have passed, hindi umuwi si Tyler. Hindi ko alam kung bakit, nabalitaan ko din that dad is transferred to a bigger jail.

Wala naman na akong pake, hindi ko alam kung pano sya haharapin. What's his reason to kill my grandma, ah basta ayoko pa malaman.

Libing na din nila mommy ngayon. Hindi ako sumama i was mourning in the house, hindi ako umuwi sa condo namin ni Tyler nasa kwarto ako nila mommy naka-akap sa picture nya.

I only have myself now.

2 weeks, naka tambay lang ako dito sa bahay namin. Nag tetext saakin si Tyler nag rerespond naman ako, wala na kong gana sa lahat.

Nagising akong mugtong mugto ang mata. Kailangan kong mapag isa, dumalaw din ako sa funeral ni Prince pero hindi ako makatagal ang sakit kase andaming nawala saakin.

"Yuna," bumungad saakin si Tyler pag punta ko sa condo. I smiled at him.

"Kamusta?" I asked.

"Ako dapat nagtatanong sayo nyan." Pumasok ako sa loob. Hapon na ngayon, may sunset na.

"We don't have time for each other." I said, nasa balcony na ako ngayon alam kong naka sunod lang sya saakin.

"Sorry sobrang busy ko," lumingon ako sakanya naka yuko na sya. Naka hoodie sya kahit mainit naman ang panahon.

"I'm tired, i lost my grandma, my mom and my friend." Lumingon ako sa likod ko, the sunset is beautiful.

"We, can find a way," i heard him said that. I love him, really. But I'm tired, kailangan kong mapag isa muna.

"Tyler, you know i love you." Naiiyak na ako. I don't want to lose him, but if losing him is the only thing to think I'll do anything, not for me but for us.

"Tell me our problem." Tyler asked, calmly

"Sabihin mo naman para hindi ako magmukhang tanga kakaisip." Umiiyak na sya, nasasaktan na ako.

But i remain quite, hindi ko alam kung paano sya palayain, he's to soft to be hurt.

"Answer me! Handa naman akong makinig, magpaliwanag ka lang, makikinig ako kahit ano yan p-papakinggan kita kase mahal k-kita." he cried.

"Mahal din kita walang mali, walang napagod. But our love also need to rest, look at the sunset it's beautiful. Can our end be beautiful as the sunset?" I stated.

"Are you really tired?" He asked me.

Hindi ako naka kibo doon, mahal ko sya eh.

"Silent means yes? If that's what you want, papakawalan kita." Wala na syang sinabi, napapikit ako naka rinig ako ng yabag ng paa hudyat na umalis na sya.

Maybe it's really the end for us, I'll accept that.