"Sen niye bu kadar iğrenç bir insansın ha?! Ben senin yüzünden bunları çekmek zorunda mıyım?" "Kaderim neden anneninki gibi olmak zorunda? İstemiyorum,Jungkook." "Beni annenin yerine koyamazsın." "Bitti."
Rüya,ama gerçeğin tekrarı bir rüya.Bitti,ama tekrarlanacak. Onun sesi,suçluluk hissiyle yine gelecek. Hayatını mahvettiği kadının sesi,her gün yine onu rahat bırakmayacak.
"-Jungkook,üzgünüm annen gibi olamadığım için.Ama ölmüş olan bir kadının yokluğunu kabullenemiyorsan,bu aynı sorumluluğu başka bir kadına yükleyebileceğin anlamına gelmez.Ben senin annen değilim."
-JUNGKOOKDEDİM! HEY!
Gözlerimi açtığımda karşımda bana endişeli bir şekilde bakan Yoongi'yi gördüğümde,yine aynısı olduğunu anladım.Yine Chaeryeong'la ilgili anılar beni bırakmıyordu.Sadece rüya olsa bir şey demeyecektim,ama gerçek yaşamımda da hep gölgem olmuşlardı.
-Jungkook,yine mi Chaeryeong? İyi görünmüyorsun.
-Evet Hyung.Ne yapmam gerektiğini bilmiyorum.Bir yıldır beni hiç bırakmıyor.Bıktım artık.
Yoongi Hyung'u ilk defa böyle görüyordum.Belli ki gerçekten çok endişelenmişti.
-Bak sana ne diyeceğim,git Chaeryeong'la konuş.Duygularını anlat.Böyle hayatına devam edemezsin çünkü Jungkook.Bir şeyler yapmalısın.
-Anlatsam da dinleyecek mi? Suçlu olan benim zaten,annemin yerine çok koydum onu. Ama bunu fark etmemiştim. Daha önceden söyleseydi böyle olmayacaktı belki de.
-Ama zaten onu eskisi gibi sevmiyordun,ayrıldınız işte.
