Maximo's Obsession (COMPLETED)

Chapter 31

Joana Ella Fuentes-Magalion

"Mama, bakit ang tagal niyo po? Si papa oh--okay lang ba siya?" Napalingon si mama sakin habang ang mga mata nito ay subrang pula."ma. Ayos kalang po ba?"

Lumapit si mama sakin at niyakap ako, bigla itong umiyak sa balikat kaya nataranta ako. kahit na subrang sakit pa ng ulo ko.

"Mama, ayos kalang po ba?" Naiiyak kuna ring sabi sakaniya.

"A-anak--w-wala na ang p-papa mo."umiiyak nitong sabi sakin.

"M-mama. Kasama lang natin siya kahapon sa simbahan ah."taka kong sabi.

"H-hindi, hindi yun kahapon."umiiyak niyang sabi sakin at hinarap niya ako sakaniya."mahigit 7months kanang hindi gumigising kaya, nagpapasalamat ako na gumising kana----Ang papa mo. Akala ko kakayanin niya pero hindi, hindi niya kinaya anak."nakaramdam ako ng sakit sa dibdib ko na para bang sinasaksak ito ng pira-piraso.

I'm 17 years old that time, simula non ay lumipat na kami ni mama ng bahay, hindi namin alam pero pinalilipat na kami, lahat ng mga nabiling lupa namin ay naibinta na, pati narin ang bahay na pinagawa ni papa ay may kumuha, nawala lahat samin kaya nong maibinta ni mama ang lupa ay agad kaming umalis sa Probinsya lumipat kami sa Maynila ay doon nanirahan.

Ma hirap din ang buhay sa Maynila dahil sa hindi naman masyadong makahanap si mama ng trabaho. Naging katulong si mama naging isang labandera para lang mapaaral ako ng mabuti, ako naman ay nagtratrabaho sa kapitbahay namin, taga walis lang naman ako ng  bakuran nila at taga dilig ng mga halaman sa isang araw may 200 pesos ako kaya okay nayun, pag marami pa akong trabaho ay umaabot yun sa 500.

Hanggang sa, nakilala ko si Maximos nakilala ko rin ang pamilya niya, subrang bait ng pamilya niya sakin, pero yung anak subrang sama parang may dalawa lagi.

Bumalik sa alala ko ang masasayang alala namin ni Maximos subrang siya niya habang kasama ako hindi kuna ipagkakailang baka may gusto na nga sakin ang lalaking ito.

"Maximos?" Hanggang sa bumalik din ang alala na mismong niluko ako ni Maximos kasama niya si Janella at masaya sila sa ginagawa nila.

Madaming pumapasok sa isip ko na kong ano ano, iyak ako ng iyak dahil sa nasasaktan ako,.

Pilit kong pakiusapan si Maximos pero hindi ito nakinig sakin lumayo ito, nong nalaman kong buntis pala ako at magiging tatay na siya, pinag tabuyan niya ako.

Dahil sa marumi daw akong babae at kong sino sinong lalaki ang kasiping.

Hindi ko alam pero nararamdaman ko ang hikbi at iyak sa katawan ko para ring namamanhid ang katawan ko dahil doon ang sakit.

Napaiyak ka ako ng tuluyan ng bigla itong bumalik sa pagkabata ko, nawawala ito ng tuluyan naiyak ako, hanggang sa makita ko si papa na unti unting nawawala sa paningin ko, si mama naman ay nakangiti at biglang nag laho.

Nataranta ako dahil sa subrang puti na ang lahat ng nakikita ko.

"Joana."napalingon ako likuran ang pinakamamahal kong lalaki.

"Maximos."usal ko mabilis akong lumapit sakaniya at yumakap pero bigla nalang siya naging bula, naglaho na parang bula at nawala."Ahhhhh!!" Sigaw ko habang nakahawak sa aking ulo subrang sakit na nito na hindi ko alam."Ahhh!!" Usal ko ulit parang binibiyak ang ulo ko dahil sa sakit nito.

Hanggang sa napadilat ako at nakita ko ang mga magulang kong kumalaho nagpapaalam silang lahat sakin nakita ko rin sila Van pati na si Carlos unti unti silang nawawala sa paningin ko.....

Napalingon naman ako sa biglang may umiyak na bata isang bata, hinanap ko ang tunog nayun kahit puto puti ang nakikita ko ay hinanap ko parin ang iyak ng batang yun.

Napalingon ako sa kamay ko nagulat nalang ako ng may bata akong dala dala.

Sa pagkagulat ko ay malapit ko itong nabitawan buti nalang at nahawakan ko agad.

Napalingon ako sa batang umiiyak."ang cute mo."usal ko pero nawala yun bigla dahil sa unti unti siyang nawawala sa paningin ko.

Unti unti itong nag laho kaya napaiyak ulit ako, wala. Wala na akong makita ni kahit isang tao man lang dito sa paligid iyak ako ng iyak habang yakap ang sarili ko.

May naririnig pa akong pagtawag pero hindi ko ito maramdaman, nararamdaman ko rin na may para bang kong ako na hindi ko alam na subrang sakit sa dibdib.

Ano bang nangyayari? Sumasakit rin ang ulo ko dahil sa ingay.

"Joana! Please dumilat kana!!"

"Doc! Gawin niyo ang lahat Please!!"

"Joana!!"

"Joana!!"

"Joana!!"

Litong lito na ako subrang sakit na ng ulo ko sa mga ingay nayan, iyak ako ng iyak habang yakap ang sarili ko hanggang sa biglang parang may koryente ang dumaloy sa katawan ko kaya napahawak ako sa dibdib ko.

Ang sakit nito,turo ko ang dibdib hanggang sa ilang minuto ay nawala din ang sakit nayun.

"She's okay now, buti at bumalik siya."rinig kong sabi ng kong sino.

"Thank you doc."rinig ko naman ang boses.

Hindi ko alam kong sino ang mga iyon pero wala akong nakikita, napalunok ako at napatingin sa aking kamay, bigla itong lumalaho na para bang may katulad ito.

No!!

Mamatay naba ako? Anong nagyayari sakin?!

"Tulong!!" Sigaw ko."Please tulungan niyo'ko!!" Sigaw ko ulit pero walang nakaka---

"Joana."napalingon ako sa kong saan ng may mag salita anong sinasabi niya?"dumilat kana."pagsabi niya unti unti nanamang naglaho ang bahagi ng paanan ko."Naghihintay na ang anak mo sayo."ano bang pinagsasabi niya!

Kinabahan ako dahil sa biglang naglaho ang dibdiban ko.

Hanggang sa .....

"Joana."dahan dahan kong naidilat ang aking mata."Joana! Van call the doctor sabihin mo gising na siya."bigla itong bumaling sa likuran pero."are you okay, wala bang masakit sayo?"

"Joana, buti at gising kana."napalingon ako sa babaeng nag salita, kunot ang noo kong tignan sila sino ang mga ito? Anong joana? Sinong joana?

"Sino kayo?"sabi ko.