Unicode
ဂျယ်ယွန်းတို့ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက် ထွက်လာနေပြီဆိုကတည်းက ဆောင်းဟွန်းအတော်လေးစိတ်လှုပ်ရှားနေခဲ့မိတယ်။ ရင်ခုန်သလို ပျော်လဲပျော်နေမိတယ်။ အပြင်ပန်းမှာတော့ သူ့ပုံစံကခပ်အေးအေးပါဘဲ။ သူ့စိတ်ထဲမယ်တော့ ဖြစ်သင့်တဲ့အတိုင်းအတာထက်တောင် ပြည့်လျှံနေတဲ့ပျော်ရွှင်မှုတွေရှိလို့နေတယ်။
အိမ်ကိုရောက်သင့်တဲ့အချိန်ကိုရောက်လေတော့ ဂျယ်ယွန်းတို့ဟာ တော်တော်နဲ့ပေါ်မလာ။ ဘာမှမဖြစ်သလို သူ့မျက်နှာထားသူပြင်ဆင်နေပေမယ့် ဆူပုပ်ပုပ်ဖြစ်နေပြီဆိုတာကိုတော့ ဆောင်းဟွန်းသိပါတယ်။ ဂျယ်ယွန်းဟာ သူ့အတွက်သာမန်သူငယ်ချင်းလေးမှမဟုတ်ဘဲ။
ကားပျက်လို့မြို့ထဲဝင်ခါနီးမှ ကားပျက်တဲ့နေရာမှာသောင်တင်နေတယ်ဆိုပြီး မမဆီသူ့ခင်ပွန်းကဖုန်းဆက်လာတော့ ဆောင်းဟွန်းပိုမျက်နှာပျက်သွားတယ်။ အလိုမကျတာရော၊ စိတ်ပူတာရော ပေါင်းစပ်ပြီးတော့ပေါ့။
တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ပိတ်ရက်ဖြစ်နေပေမယ့် ဟွန်းမီတို့ခရီးထွက်ထားတုန်းကလွတ်သွားတဲ့အလုပ်တွေနဲ့ပတ်သတ်ပြီး ဟွန်းမီနဲ့ရှင်းစရာအလုပ်တွေကိုလာရှင်းတဲ့ ဟီဆွန်းဟာ အလိုမကျဖြစ်နေတဲ့ဆောင်းဟွန်းကိုတွေ့တော့ ဘာဖြစ်လဲတီးခေါက်ကြည့်လေတယ်။
အကြောင်းအရင်းကိုသိသွားတော့ အိမ်ရှေ့ပေါက်ဝမှာ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်နေတဲ့ရေခဲတုံးလေးဆီ အပြေးသွားပြီး
"ကိုယ်သွားခေါ်ပေးရမလား။"
"ဘာကိုလဲ"
"မင်းသူငယ်ချင်းလေးကိုလေ။ သွားခေါ်ပေးမယ်။"
"မလိုပါဘူး။ အဲ့လောက်ကြီး"
"ဘာလို့မလိုရမှာလဲ။ ကိုယ့်ကောင်လေးမျက်နှာက ထီပေါက်ပြီးထီလက်မှတ်ပျောက်သလိုဖြစ်နေတာကို။ နေရာအတိအကျပြောပေး။ ကိုယ်သွားခေါ်ပေးမယ်။"
ဟီဆွန်းကဆောင်းဟွန်းစိတ်ချမ်းသာစေဖို့ အပင်ပန်းခံချင်နေရုံပါ။ ဒါကိုဆောင်းဟွန်းကောင်းကောင်းနားလည်တယ်။ ဒါပေမယ့် သူနဲ့ဟီဆွန်းရဲ့ကြားက ပတ်သတ်မှုကို ဂျယ်ယွန်းသိသွားမှာကိုမဖြစ်စေချင်ဘူး။ ဂျယ်ယွန်းမပြောနဲ့။ ဘယ်သူ့ကိုမှမသိစေချင်တဲ့ရည်ရွယ်ချက်ကြောင့် အချိန်မတန်ခင် ဘယ်သူ့ကိုမှမပြောဖို့ဆိုပြီး ဟီဆွန်းနဲ့သဘောတူညီချက်ယူခဲ့ပြီးသား။
