Poëzie [NL]

Zij en de Kaartentoren

Zij.

Zij.

Ja zij.

Zij was jou alles.

Jou leven.

Je zou alles voor haar doen.

Tot ze verdween,

Bedrogen.

Alleen,

Dat is hoe je je voelt.

Je wereld stort in als een onstabiele kaartentoren.

Kaart voor kaart dwarrel je naar beneden.

Tot alle kaarten op de tafel liggen, 

En er niks meer over is van de kaartentoren.

Ooit zo elegant,

Maar onstabiel.

Ooit zo machtig,

Maar verloren.

Ooit het beste bouwwerk ooit,

Nu vergeten.

Je was gebruikt,

Nu alleen gelaten.

Je kaarten worden stoffig omdat je al zolang

alleen

ligt.

Je wacht.

En wacht.

Op je nieuwe eigenaar.

Je wacht tot de dag,

Dat je weer opnieuw word opgebouwd.