Poëzie [NL]

Zwijgende Noodkreet

Je zag het.

Je hoorde het niet.

Zo stil als de nacht,

Zo pijnlijk als een mes.

Jij wist het,

Je deed niks.

Je liet me lijden,

In mijn eigen schreeuw.

Het was stil,

Maar o zo pijnlijk.

Het duurde o zo lang,

Voordat het klaar was.

Het rumoer kwam terug,

Jou gezicht,

Geschrokken,

Ik,

Wetende dat de schreeuw,

Voor altijd in jou geheugen gegrift stond.