Gecenin Melekleri

1. Bölüm -Gölgeler-

Hikayenin ilk bölümüyle karşınızdayım.Hikaye doğa üstü olaylarla ilgili olacak saçma diyenler lütfen okumasın.Hikayede fazla betimleme var bu nedenle sıkılanlar olabilir ama ben kendime güveniyorum *gülümseyen emoji* Hikayenin çoğu hayal ürünüdür. İyi okumalar.

İsimlerin okunuşları;

Michael- Maykıl

Octavia- Oktevya

Maria- Maria/Marya

Gözlerimi aniden açtığımda her dolunay gecesi olduğu gibi kalbimin ritmi değişmişti. Dolunay beni saçma bir şekilde ürkütüyordu. Etrafa bakındığımda her yerin karanlık olduğunu fark ettim. En ufak bir ışık yoktu. Ayağa kalkıp pencereden baktığımda dışarıdaki tek aydınlığın ateş böceklerinden geldiğini gördüm. Evde tektim.Annem iş vardiyasındaydı, babam ise Teksas'ta iş seyahatindeydi. Kapının yanına gidip ışığı açmayı denedim.Elektrikler gitmişti. Ne kadar normal bir durum! Klasik korku filmi sahneleri gibi.

Odamdan çıkıp koridorda ilerlemeye başladım. Evde neyin nerede olduğunu ezberlediğimden dolayı merdivenin olduğu yere kadar rahatça yürüdüm. Duvarlara tutunarak aşağı kata indim. Mutfağa girip masanın üstünde duran mumları yaktım.

Uykum kaçtığı için hani şu meşhur olan 'Bloody Mary' (Kanlı Mary) efsanesini denemeye karar verdim. Mumları alıp banyonun yolunu tuttum. Efsaneyi tam olarak bilmesem bile denemeye çalışacağım. Bu tarz işlere meraklıyım. Çeşmenin yanındaki mermere mumları koydum. Ne söyleyeceğimi bilmediğim için atmasyon konuşmaya başladım. ''Kanlı Mary eğer gerçek isen gel ve beni korkut. Ama gerçek falan değilsin o nedenle bir sorunum yok.''.

İşe yaramadı.Mumları aldım ve aynaya bir bakış attıktan sonra çıktım. Mumları evin çeşitli yerlerine koydum. Elimde hafif yanan mumla odama çıktım. Mumu komidinin üstüne koydum. Telefonumu aldım.Kilidini açıp 'aa' oynamaya başladım. Level 62. Zor. On dakikadır oynuyorum ve hala bölümü geçemedim. Uykum gelmeye başladı. Saate baktığımda gece dörde geliyordu. Telefonu kenara koydum ve yorganı boğazıma kadar çektim. Efsanelere inanmıyordum. Ama bu korkmadığım anlamına gelmez. Her iki günde bir farklı bir efsane deniyorum. Ve her bir efsaneyi denediğimde sanki o bana gülümsüyor. Ve yanındaki de daha fazla yaklaşmaya başlıyor.

Onlar karanlığın hakimleri. İsimlerini sadece bir web sitesinde bulabilmiştim. Gecenin Melekleri deniyor onlara. Onlar şeytanın köleleri. Şuan bile yanımda. Hissedebiliyorum. Ama korkmuyorum. Yada çalışıyorum. Çünkü onlar korkuyla büyüyorlar. Korkunun kokusunu iliklerine kadar çeken yaratıklar. Yemek artıklarımızla besleniyorlar. Gece uyurken tavandan beni izliyorlar. Fark edebiliyorum. Ama ışıktan korkuyorlar. Aydınlıktan... Bir yarasa gibi hemen karanlık bir yer arayışına geçiyorlar. Karanlığı seviyorlar çünkü karanlıkta büyüdüler. Işık onların canını acıtıyor.

Ne onlar aydınlığı seviyor ne aydınlık onları. Güneş onları görünce Ay' ı çağırıyor. Ay bile bulutları çağırıyor ki onları görmesini engellesin. Yıldızlar. O çok masum sandığımız yıldızlar. Aslında çok şeytaniler. Gece Melekleri geldiğinde hep bir yerde toplanıyorlar. Onlar geldiğinde kargaların o içinizi tırmıklayan sesi sizi hiç rahat bırakmıyor. Karanlık hep seni izliyor. Peşini hiç ama hiç bırakmıyor.

Bu olayların hepsini yaşadım.Onların ne zaman geleceğini ve ne zaman gideceğini çok iyi biliyorum. Bu yüzden korkmuyorum değil. Yorganın beni koruyacağını sanıyorum ama yanılıyorum. Onlar her yerden çıkabilir. Her şeyi işitebilir ve görebilir.

Gözlerimi kapadım ve uyumaya çalıştım. Ama olmuyordu. Sanki bir şey hala beni izliyordu. Yatakta doğruldum ve etrafa bakındım. İşte onlar. Gecenin Melekleri. Simsiyahlar ve beni korkutuyorlar. Her ne kadar korkmuyorum desem de korkuyordum işte. Onlar çok ürkütücü. Artık dayanamıyorum. ''Sizden korkm-...'' Sesimi yarıda kesen şey aşağıdan gelen tıkırtılardı. Gereksizce kapının olduğu yere baktım, onların olduğu yere dönünce gitmiş olduklarını gördüm. Hemen yataktan kendimi toparlayıp aşağı kata indim.