SINGLE PSYCHOLOGIST

Prologue

  -10 years ago-

"Time of death, 6:41 pm, I am deeply sorry for your loss Ms. Roxas, masyadong maraming dugo ang nawala sa nanay mo samantalang dead on arrival na rin ang tatay mo. The accident caused great damage to both of them kaya hindi na kinaya nang katawan nila." Wala akong alam sa kasunod na nangyari sa'kin, basta nalang akong bumagsak sa sahig at namamanid. 

Hindi ko rin ma intindihan ang mga pinagsasabi ni Tita habang sapo nya ang mga pisngi ko. Umiiyak siyang nag sasalita na hindi ko manlang narinig dahil sa matinding emosyon na nararamdaman ko ngayun. Those words from the doctor shuttered my world. Hindi ko akalain na sa edad na 17, ay maulila ako sa magulang.

"Eric... Eric.... where's Eric....?!" Natataranta kong sambit habang lumilinga sa paligid. Nang wala akong makitang Eric, humarap ako kay Tita, " where is he tita? I n-need him, I..I I need him h-here t-tita...." Naluluhang sambit ko sa tiyahin ko. "Clavia, iha pull y-yourself together, I- I am always.... here for you no matter w-what, do you understand?, Tita won't leave you."

"Tita!, you're n-not answering my q-question!" Di ko napigilan ang sarili ko at napag taasan nang boses si Tita. " I am sorry, very sorry Clavia, I am so sorry!!".

Indeed tita was avoiding my question, at sa sa ginagawa niya mas lalo lang akong naparanoid. Hindi ko inalintana ang katotohanang nandito pa kami sa labas nang Emergency Room where my parents are placed once we got here in the hospital. Sout ko pa ang school uniform ko at may bakas pa nang dugo.

"Tita, tita....tita.....!!! Nasaan ba si Eric?! I need him right now!?" Umiiyak kong sigaw sa kanya. Naka upo na ako ngayun sa sahig habang walang humpay sa kakaiyak. Hinarap ko ulit siya at hinawakan ang kamay niya nang mahigpit at nag susumamong naka tingin sa kanya. Nag hihintay sa sasabihin niya.

Pero wala siyang ibang sinabi kundi ang umiling nang dahan dahan. " t-tita? w-what *hik* do y-you mean by t-that?" Umiiyak ko paring saad sa kanya pero sa kaloob looban ko ay kinakabahan na ako nang subra. Iba ang pag intindi ko sa pag iling niya, and I was hoping that it's not what I think it is.

" mag salita ka titaaa!!... " mas lumakas pa ngayun ang iyak at hikbi ko dito sa labas nang ER, marami nang naka tingin sa amin pero wala akong pake, wala akong panahon para harapin ang ibang tao, gusto kong makita ang taong hinahanap ko ngayun pero wala siya sa panahon na kakailanganin ko siya.

Habang naka upo ako sa sahig na Umiiyak, biglang bumukas ang pinto at may lumabas na nurse habang tinutulak ang higaan na may takip, "s-saan nyo d-dadalhin ang *hik* p-parents ko?" Humihikbing tanong ko sa kanila. " Excuse us Ms. Roxas, but we need to transfer them already to the Morgue." magalang at mahinahong paalam nang Doctor na kasunod na lumabas sa ER.

"Huh?, w-what!!? No! You can't!? Wait!? I haven't said my last goodbye....!"
" Oh no! Clavia!"
" Ms.Roxas!".
Yun ang mga huling salitang narinig ko bago mawalan nang malay.

My parents died in the car accident. Ayon sa balita bumangga cla sa isang ten wheeler truck na may karga kargang metals at malalaking tubo. Sumalpok ang Kotse sa gitnang bahagi nang truck kaya, dahil sa lakas nang impact, nasira ang pising naka tali sa mga metals dahilan upang mag bagsakan ang mga ito, at dahil sila mommy ang naka bangga, expected na mababagsakan talaga sila.

Nadurog ang front seat kong saan sila naka pwesto at sumabog naman ang likurang bahagi. I was at school when I received the news from my aunt and it was her son who brought me at the hospital, nasa labas pa nang building ang stretchers nila mommy at daddy nong dumating ako galing School.

I've seen how my parents were soaked at their own blood while lying on that stretcher.
I fainted when the doctors told me that they're going to transfer them at the Morgue. I was waiting for my best friend to come over and comfort me, pero wala.

The day I lost my parents is also the day that I lost connection with him. I don't know his whereabouts including his family. Hindi ko alam ang problema nila at kong bakit bigla silang nawala na parang bula. His family and mine were close to one another.

His father and my father were best of friends and so we are with Eric.
I keep on waiting for him every now and then pero wala. ' where are you Eric?' ' can't you see how much I miss you?' ' I lost my parents, do I have to lose you too?' Umiiyak kong sambit sa sarili. ' until when will I wait for you?'....

Author's note 📝

And that's it guys!!!! Hindi ko alam kong gusto niyo ang genre but I like psychology po. Wala akong masyadong alam sa career nato but I'm trying to read articles and researches 'bout this.  Hopefully, I could come up with something worth it to read 😊. Till next time 😉.

P.S. Photos are not mine ;)