ตะวัน ณ จันทรา (Sun ❤ Moon)

Act 2 : First Goodbey

❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀

จากกิริยาที่เด็กหญิงตัวน้อย รีบคว้ามือเขาไว้ ...ยามเมื่อเขาขยับตัวแม้เพียงนิด... เด็กชายจึงเดาเอาว่า นางคงกำลังกลัวว่าเขาจะเปลี่ยนใจ ไม่ช่วยฉุดให้ขึ้นมาบนต้นไม้ต้นนี้ด้วยกันแล้ว... เมื่อคิดเช่นนี้ ทำให้เด็กชายอารมณ์บูด... อดที่จะแย้มยิ้มขึ้นมาอีกครั้งไม่ได้เลย

ยามนี้...เขากำลังคิดว่า
เด็กหญิงแปลกหน้าคนนี้ ... ทำให้อารมณ์ที่ขุ่นมัวอยู่ของเขา..เริ่มดีขึ้นบ้างแล้วสิ

ออกแรงเพียงนิด เด็กหญิงตัวน้อยก็ขึ้นมานั่งเคียงข้างกับเด็กชายบนกิ่งไม้ใหญ่เดียวกันอย่างง่ายดาย

❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀ ❀

สายลมอ่อนพัดผ่าน นำมาซึ่งกลีบอ่อนล้าของดอกไม้ร่วงหล่นไปตาม...ความ
...'ธรรมดา'...ของ...'ธรรมชาติ' ...
...ฝากความงดงามสุดท้าย ให้จรรโลงไว้กับผู้ที่ยังคงมีเรียวแรงที่จะก้าวเดินต่อ
...กลีบสวยที่ร่วงหล่น...ดูราวกับจะทำเพื่อ...ส่งคำอวยชัยสุดท้ายของผู้ที่กำลังจะจากไป.....

'ธรรมชาติ' เป็นเช่นนั้นเสมอ ...คือ....ผู้ให้....

"เป็นอย่างไร ใกล้พอที่เจ้าจะพอใจหรือยัง?" เด็กชายถามขึ้น ยิ้มแย้ม

"ฮื่อ...." เด็กหญิงพยักหน้าตอบรับ "นั่นเป็นนกอะไรกันน่ะ? เสียงมันเพราะมากๆ เลย"

"ไม่รู้สิ แต่ข้าเห็นเจ้านกนี้ ชอบมาบินอยู่ใกล้ๆ กับต้นไม้ต้นนี้เสมอในช่วงฤดูนี้น่ะ" เด็กชายหันมาตอบสีหน้าของเขาเริ่มคลายความบึ้งตึงลงมากแล้ว

"เป็นเพราะอะไรน่ะ?" จันทร์น้อยช่างสงสัยใคร่รู้...ตามประสา

"ฮึ!! เจ้านิ ตัวเล็กแค่นี้.... จะอยากรู้ไปทำไมมากมายนัก?" เด็กชายเริ่มหงุดหงิด เพราะตอบคำถามไม่ได้ เลยรู้สึกเสียหน้าแก่เด็กหญิงอยู่บ้าง... ถึงอย่างไรก็ 'โตกว่า' ต้องรู้มากกว่าจึงจะดี

"บิดาข้าบอกว่า... โลกนี้กว้างมาก ผู้คนก็มากมาย มิใช่มีเพียงข้าและครอบครัว และหนทางข้างหน้าไม่ได้มีแค่ทางไปสู่บ้านของข้าเพียงสายเดียว ...ข้าเป็นเด็กยังต้องเติบโตอีกมาก ดังนั้น จึงต้องเรียนรู้ให้มากไว้จึงจะดี" เด็กหญิงพยามอธิบาย.... ไม่ชอบที่คิ้วของเขาเริ่มจะขมวดเลย