Safety Pin ~ft. 5SOS~

~9~

P.o.v: Amelia

Ik word wakker van een bonk en schiet omhoog. Natuurlijk stoot ik weer eens keihard mijn hoofd. Met mijn hand op de zere plek stap ik uit het bed en struikel bijna meteen over Michael.

'What the... Michael ben je gevallen?' verward kijk ik naar de versufte Michael die op de grond ligt. Hij gromt een "ja" waardoor ik in de lach schiet.

Terwijl ik de slappe lach krijg stappen ook Luke en Calum uit bed en vragen wat er aan de hand is.

'Mi- Micha- Mike is u-u-uit het bed ge-val-al-len.' hik ik. Eerst kijken me even onbegrijpelijk aan en dan schieten ook zij in de lach.

Michael gaat rechtop zitten en kijkt ons chagrijnig aan. 'Jij bent anders net zo'n sukkel,' mompelt hij naar mij, 'Jij hebt weet een blauwe plek op je kop.' gaat hij grinnikend verder.

Ik voel mijn wangen rood worden en we schieten allemaal weer in de lach. 'Ik heb honger.' zeg ik als we uitgelachen zijn. Michael schiet weer in de lach en staat op:'Jij hebt altijd honger.'

Dood serieus kijk ik hem aan en knik, terwijl ik naar het bed van Ashton loop. Ik schuif het gordijntje opzij om te ontdekken dat hij niet in bed ligt.

Verward kijk ik naar de jongens, die een blik met elkaar delen en dan hun schouders ophalen. Nog steeds verward loop ik naar voren, het "eetgedeelte", van de bus toe.

Daar zie ik Ashton staan, met z'n rug maar me toe. 'Morgen, Ash.' zeg ik vrolijk. Verschrikt draait hij zich om. 'Oh, goedemorgen Ames, ik wou jullie net wakker maken want het ontbijt is klaar.' zegt hij zodra hij me ziet.

'Oeh!' is het enige wat ik zeg voordat ik ga zitten. Ashton schiet in de lach en roept de andere jongens, waarna hij naast me komt zitten.

Michael komt aan mijn andere kant zitten, Luke tegenover mij en Calum daarnaast. Mijn blik gaat even naar Michael, en voor de zoveelste keer schiet ik in de lach. Ashton kijkt me verward aan. 'Michael viel uit bed.' grinnikt Luke.

Ashton schiet in de de lach en zegt:'En laat me raden, jij hebt je hoofd weer gestoten?' Ik voel mijn wangen voor de zoveelste keer rood worden en knik. Hij grinnikt en pakt daarna een broodje.

Ik volg zijn voorbeeld en pak ook een broodje. Meteen zet ik mijn tanden erin en begin te kauwen. Goddelijk... Ik eet rustig door terwijl de jongens praten over hun volgende optreden.

'Is dat nou Luke's shirt?' onderbreekt Calum mijn gedachten. Ik kijk even naar beneden en knik dan. Calum grinnikt even en ik haal mijn schouders op.

'Hey, Ames, kan jij eigenlijk zingen?' vraagt Luke uit het niets. Snel schud ik mijn hoofd:'Nee, absoluut niet.' Ashton trekt z'n wenkbrauw op en Michael zegt:'Ik wil het alsnog wel een keer horen.'

Ik schud nogmaals mijn hoofd. 'Dat kan ik niet jongens... Ik, eh, heb nogal last van plankenkoorts. Zodra ik ga zingen voor anderen klopt mijn hart in mijn keel, pulseren mijn oren mee, begint mijn hele lichaam met trillen en heb ik het gevoel dat ik moet overgeven... Dus nee, dat doen we niet.' zeg ik resoluut.

De jongens wisselen een blik met elkaar uit voordat ze mij weer aankijken. 'Weet je,' begint Luke, 'Ik heb daar ook last van gehad.' Vol verbazing kijk ik hem aan. 'Ja, nog steeds ben ik zenuwachtig als ik het podium opstap. Maar deze jongens en alle fans hebben me echt geholpen daarmee.'

'Wauw... Wat vervelend dat jij dat ook had.' zeg ik gemeend. 'Mijn punt, wij kunnen je helpen met je plankenkoorts.' gaat hij verder. Ik kijk even denkend voor me uit. Zouden ze me echt kunnen helpen?

'Denk je echt dat jullie mij kunnen helpen?' onzeker kijk ik de jongens één voor één aan. Bijna synchroon en vol overtuiging knikken de jongens. Ik denk nog even na en zeg dan:'Oke... Als jullie ervan overtuigd zijn dat jullie me kunnen helpen, dan wil ik het wel.'

Als een stel kleine kinderen beginnen de jongens te juichen, waardoor ik in de lach schiet. 'Ik ga me even omkleden enzo.' zeg ik zodra ik uitgelachen ben en loop dan van de tafel.

Ik pak een setje kleren en neem het mee naar de badkamer, waar ik mijn lichaam even was. Daarna doe ik de kleren aan en kam mijn haar, dat ik vervolgens los laat hangen.

Als ik klaar ben loop ik weer naar de bunks, waar mijn rugtas ligt, en pak mijn schrijfboekje. Ik ga op het bed liggen en begin met het refrein van mijn nieuwste nummer:

Now you're in the stars, and six feet's never felt so far.
Here I am alone between the heavens and the embers.
Oh, it hurt so hard, for a million different reasons,
You took the best of my heart, and left the rest in pieces.

Tranen vallen op het boekje als ik bezig ben met schrijven, dus ik besluit maar om te stoppen, ik doe het boekje dicht en leg hem neer op het bed. Ik mis haar zo erg...

^outfit van Amelia^

De lyrics hierboven is van het nummer In The Stars, door Benson Boone. Ik vind het een heel mooi nummer, dus ja, hehe.