De tijger van Olympus (Percy Jackson+Inazuma Eleven)

Problemen??!!

Rika's punt

En weer begint er een saaie schooldag, denk ik 's morgens als ik in bed lig. Er is hier dan ook helemaal niets te beleven. En dat terwijl ik hier alleen maar naartoe ben gestuurd omdat ik een paar vechtpartijtjes heb gehad. Dusssss, hadden ze maar niet grappige opmerkingen moeten maken over mijn haar. Gelukkig zijn er ook nog aardige mensen op deze school. Nathan en Chris, ze zijn best aardig en om mee te lachen. Terwijl de rest die op deze school zit allemaal irritant zijn. Ze noemen het hier een gedragsverbeterende school. Ja hoor, eerder een school waar ze alle moeilijke gevallen dumpen om ervan af te zijn. Nathan heeft zijn gymleraar het ziekenhuis in gemept, terwijl hij alleen maar een potje rugby aan het doen was met hem. En Chris, die spijbelde zo vaak dat ze hem niet eens meer mistten. Maar goed, op naar de les, op naar alweer een nieuwe saaie dag.

Gelukkig, de laatste les van vandaag. Gym, iets wat Nathan geweldig vindt. Ik vind het ook wel leuk, het is wat anders dan de hele dag in een muf lokaal te zitten. We spelen een partijtje basketbal met jongens uit een andere klas die ik niet ken. 3 tegen 3. Natuurlijk staan we voor, Nathan is een natuurlijk sportwonder die driepunters kan maken zonder urenlang te oefenen. Opeens gebeurt er iets, al die jongens stoppen met spelen en beginnen gemeen te grijnzen. Nee hè, spelen we tegen een stel idioten. 'Wat is er Chris?' Vraag ik aan hem als ik hem opeens nogal angstig zie kijken. 'Nathan, Rika, hierkomen!' Roept hij. Huh, waarom? Toch loop ik naar hem toe. Ook Nathan, al vind hij het niet zo leuk want hij had liever verder doorgespeeld. 'Dit gaat fout, dit gaat fout, waarom zag ik het niet aankomen?' Hoor ik hem mompelen. 'Wat gaat er fout?' vraagt Nathan verbaasd. 'We staan toch voor?' Ik snap het ook niet, wat is met hem opeens aan de hand? 'Weet je dan nog niet wat er fout gaat?' Roept 1 van die jongens. 'Ach, je zal het snel genoeg voelen.' We kijken alledrie naar hem op, dit is de eerste keer dat iemand van het andere team iets zegt. Dan valt mijn mond open. 'Is dit wat je bedoelde, Chris?' Vraag ik zachtjes aan hem. 'Ja, dit is wat ik bedoelde.' antwoord hij. Want voor ons staan geen jongens, nee, er staan eenogige monsters voor ons!