Diary Ng Chubby 2 (Soon To Be Published)

CHAPTER FIVE

ZOMBEKI DE VAMPAROO

Ang tunay na CHUBBY, galit sa mga HIPON!

 

MAINGAT kaming naglakad ni Manoy papunta sa fire exit at nang makalabas na ng pinto, animo'y may stampede na kumaripas ng takbo pababa. Gusto kong magduda sa ginawa namin dahil kami lang ang tao sa hagdan. Walang ibang nakaisip na takasan ang kung ano man na iyon na dahilan kaya nagsisigawan ang mga tao sa fifth floor. Iniisa-isa ng kriminal na iyon ang mga kapit-unit ko! At base sa mga tunog, parang lahat sila ay nategi na!

Bigla akong napaantanda habang patuloy na tumatakbo. Tulad kanina, ilaw ng cell phone pa rin ang gamit namin. Noon biglang kumisap-kisap ang mga ilaw. Napatigil ako. Ilang sandaling parang taghukom at naghihintay lang kami ni Manoy ng mangyayari. Ilang sandaling parang disco lights ang mga ilaw hanggang sa mawala uli ang liwanag, kasabay ng biglang pagbasag ng boses ni Whitney Houston sa katahimikan ng gabi, to the tune of "I'm Every Woman." Ring tone iyon ng cell phone ni Manoy.

Ang talim ng tingin ko sa kanya na hindi magkandakumahog sa pagpatay ng cell phone. Aligaga kami pareho at hinawakan niya ang braso ko.

"Pisti, may maligno, Madame!" deklara ni Manoy. "Walang tumawag o nag-text, pero tumunog ang cell phone ko!"

Hindi na ako nakapag-react, biglang nag-hyper mode ang mga binti kong namimintig na dahil hindi sanay sa exercise. Ni hindi pumasok agad sa isip ko ang sinabi niya at nang sa wakas ay ma-absorb ng utak ko, tumayo ang lahat ng balahibo ko sa katawan. Nasa pagitan kami ng mga palapag, sa landing.

Maligno. Naniniwala si Manoy sa mga maligno at aswang, naalala ko. Oo nga pala, tuwing magkukuwento siya tungkol sa probinsiyang pinagmulan, hindi nawawala ang kuwento ng aswang, maligno, tiyanak, kapre, tikbalang, duwente, at engkanto. Sa katunayan, puwede siyang sumulat ng isang buong script ng Shake, Rattle and Roll nang mula lang sa personal experience.

Parang sasabog na ang dibdib ko at parang bibigay na sa hingal. Nakanganga ako, parang exhaust fan ang buga ng hangin. Hindi ko na kaya, 'teh.

Tunog ng ungol at kabahuang walang kapantay ang nagpatingala sa akin. Doon nanggagaling iyon. Wala akong natanaw na kahit ano sa sobrang dilim pero muling kumisap ang ilaw. At hayun, nakasungaw sa barandilya ng hagdan mula sa fifth floor ang zombie-vampire na nakita ko kanina sa parking area.

Automatic na kumilos ang mga binti ko at hayun si Manoy, nauna na sa akin ng isang flight of stairs. Talagang mauuna akong masawi kung may takbuhan sa labanan. Ako ang pain, ako ang alay, ako ang pinakamabagal! Punyetang taba 'to!

Nang nasa landing na ako sa pagitan ng second at third floor, may narinig akong "woosh" na tunog na sinundan ng tunog ng basang bagay na biglang bumagsak sa semento. Parang basang mop na isinampal sa sahig. Alam ko, naaamoy ko, malapit na malapit na sa akin ang zombie na may pangil. Nangilabot na lang ako nang maramdaman sa batok ko ang malagkit at mamasa-masang kamay ng nilalang. Isinalya niya ako sa pader, tumama ang ulo ko roon, nabitiwan ang kutsilyong hawak.

Nanginig ang ugat ko sa ngipin sa sakit. Dumulas ako sa sahig. Si Manoy ang pinagbalingan ng zombie nang sumigaw siya ng paulit-ulit na mga salitang hindi ko naiintindihan. Latin yata iyon na ewan.

Palapit na ang zombie kay Manoy, bumababa sa hagdan. Ang likod ni Manoy, nakatapat na sa fire exit. Ni hindi ko magawang isigaw sa kanyang iligtas na ang sarili niya dahil alam ng langit, hindi ko kayang iligtas ang sarili ko at sabihin nang selfish ako pero ayokong mamatay sa ganitong paraan. Isa pa, kung maligno nga talaga ang nilalang na ito, malaki ang chance namin. Pamilyar si Manoy sa mga maligno at aswang! Laking maligno republic itong beki ko.