(Unicode)
"ဘယ်လိုလဲ အရင်အတိုင်းဘဲမလား အဆင်မပြေခဲ့ဘူးမလား ဂျောင်ကု"
ဂျောင်ကုတိုက်ခန်းကိုပြန်ရောက်ပြီးတံခါးဖွင့်လိုက်ချင်း ဧည့်ခန်းထဲမှထွက်ပေါ်လာသောအသံဟာ သေချာပေါက် ကင်မ်ထယ်ယောင်းရဲ့အသံဖြစ်လေသည်။
ဂျောင်ကုဟာသက်ပြင်းတစ်ချက်ချပြီးနောက်တွင်...
"အင်း..မင်းထင်တဲ့အတိုင်းဘဲ ငိုယိုပြီးကျန်ခဲ့တယ်"
"မင်းအမေမျက်ရည်ကျတာငါ့ကြောင့်ဆိုတာသိတော့ မင်းငါ့ကိုစိတ်ထဲမမုန်းမိဘူးလားဂျောင်ကု"
ထိုမေးခွန်းကိုသူမဖြေခင် ဆိုဖာပေါ်တွင်ထိုင်နေသော ထယ်ယောင်းဘေးသို့သူဝင်ထိုင်လိုက်ကာ သူ့ရင်ခွင်ထဲသို့ထယ်ယောင်းကိုထည့်ပြီးတင်းကြပ်စွာဖက်ထားလိုက်သည်။
"မဟုတ်ဘူးမင်းကြောင့်သူမျက်ရည်ကျတာမဟုတ်ဘူး..သူ့ရဲ့မာနတွေကြောင့်သူငိုနေရတာ မင်းနဲ့မဆိုင်တာကြောင့်ငါ့စိတ်ထဲမင်းကိုမမုန်းဘူးထယ်ယောင်း"
"....."
ထယ်ယောင်းဟာသူ့စကားကိုတုံ့ပြန်ခြင်းမရှိပါ။ ဂျောင်ကုကဘဲစကားဆက်ကာမေးလိုက်လေသည်။
"မင်းမိဘတွေကရော ဘာပြောလဲ"
ဂျောင်ကုမေးခွန်းကြောင့် ထယ်ယောင်းဟာခပ်မဲ့မဲ့ပြုံးရင်းပြန်မဖြေသေးဘဲ အရှေ့စားပွဲခုံပေါ်တွင်ရှိသောစီးကရက်တစ်ခုအားမီးညှိကာ နှုတ်ခမ်းတွင်တေ့ပြီး ဆေးလိပ်ငွေ့တွေကိုဂျောင်ကုဆီသို့တမင်မှုတ်ထုတ်လိုက်လေသည်။
ဂျောင်ကုဟာ ထယ်ယောင်းနှုတ်ခမ်းတွင်ရှိနေသောထိုစီးကရက်အား ယူပြီးဖယ်ချကာ ပြာခွက်ထဲတွင်မီးငြိမ်းလိုက်ပြီး ထယ်ယောင်း၏ပုခုံးကိုတင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဆုပ်ကိုင်ပြီးသူ့မျက်ဝန်းတွေထံစိုက်ကြည့်စေသည်။
"ငါမေးတာဖြေ ကင်မ်ထယ်ယောင်း"
"ဘာကိုဖြေရဦးမှာလဲ ဒီမေးခွန်းမေးရင်မင်းမကြားချင်တဲ့အဖြေဘဲထွက်လာမှာကိုသိသိရက်နဲ့"
ဂျောင်ကု၏မျက်နှာကိုသူအသေအချာစိုက်ကြည့်ကာထိုစကားကိုဆိုလေသည်။
YOU ARE READING
𝗟𝗜𝗠𝗜𝗧𝗔𝗧𝗜𝗢𝗡𝗦 ||𝗬𝗠||
Fanfictionအရာဝတ္ထုတစ်ခုနှင့်တစ်ခုကြား၊ လူတစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်ကြား၊ မင်းနဲ့ကိုယ့်ကြား၊ ကျော်လွန်လို့မရတဲ့စည်းမျဥ်းသတ်မှတ်ချက်များစွာရှိနေတယ်။ Start Date- 25.11.2021 (4:30PM) End Date-
