Το Τελευταίο Καλοκαίρι (#1)

8.Κασσανδρα

Άνοιξα τα μάτια.Και το πρώτο που είδα ήταν το πρόσωπο του Λευτέρη.

Ήθελα ένα λεπτό να καταλάβω που είμαι και γιατί έχω αυτόν απέναντι μου.

Μετά βλέπω το δεξί μου χερι να κρατάει το αριστερό του χερι.Τα δάχτυλα μας να έχουν μπερδευτεί.

Εγώ του το επιασα;
Λογικά εγώ.

Μέτα βλέπω τι ωραία που κοιμάται και χαμογέλασα με αυτήν την εικόνα του.Χωρίς να κάνω μεγάλες κινήσεις, με το άλλο μου χερι χαϊδεύω τα μαλλιά του.Τι απαλα που είναι.

Τον έχω συνηθίσει τόσο πολύ να τον βλέπω κάθε μερα που όταν φύγει και φύγω και εγώ θα μου λείψει τόσο.Δεν θα τον βλέπω κάθε μέρα όπως τώρα.Περίεργο ε;

Και σίγουρα έτσι κελεπούρι που είναι δεν θα αργήσει να μας πάρει τηλέφωνο και να μας πει ότι είναι με κάποια.
Και τότε εγώ πρέπει να χαμογέλασω και να παίξω κουλ.

Αλλά αυτό είναι το σωστό.
Ας μην τα κάνω και όλα σκατα στην ζωή μου.
Ας μείνει και κάτι καλό και σταθερό.
Ας μείνει ο Λευτέρης ο «φίλος»μου.

Βγάζω το χέρι και σηκώνομαι από το κρεβάτι.Πάω στο μπάνιο και ανοίγω γιατί πρέπει να κατουρησω.

«Κάνω μπάνιο δεν βλέπεις;»ακουω μια φωνή και βλέπω ενα κεφάλι να βγαίνει από την κουρτίνα της μπανιέρας.

Αν ναι.
Ο Σωκρατης.
Δεν πρόσεξα ότι δεν ήταν στο κρεβάτι.

«Σορυ.Τελειώνεις;Πρέπει να κατουρησω!»λεω.
«Τελειώνω.Εκτός αν θες να έρθεις να κάνουμε παρέα μπάνιο...»λεει με ύφος τύπου πονηρό και έτσι.
«Είναι πολύ νωρίς Σωκρατη για τέτοιου είδους αστεία.»λέω και με μια κινήση βγάζει την κουρτίνα.Και μένει γυμνός.

Αχχχ Θεέ μου...

«Μάζεψε το πουλάκι σου σε παρακαλώ!Και τελείωνε!»λεω.
«Όχι και πουλάκι...Ακου εκεί.....!»λεει θιγμένος και ανοίγω την πόρτα να βγω πάλι έξω.

***

«Και πως πέρασες με τον τραγουδιστή;Δεν μας είπες...;»ρωτάει ο Σωκρατης.

Έχουμε έρθει να φάμε κάτι στα γρήγορα και να φυγουμε πίσω σπίτι.Η Ολίβια είχε σειρά αυτήν την φορά να πάει να πάρει να φάμε.Εμεις καθόμαστε έξω από το αμάξι.

«Ωραία...»λέω.
Βαρετά επειδή μας το έπαιζε λίγο ψώνιο αλλά οκ.

«Σε σήκωσε και στην σκηνή...»λεει ο Λευτέρης.
«Ποιος σε πιάνει τώρα...»συμπληρώνει ο Σωκρατης.