Το Τελευταίο Καλοκαίρι (#1)

23.Λευτερης

Γραμμένο.
Αν θα μπορούσα να πω με μια λέξη πως με έχει η Κασσανδρα θα ήταν αυτή.
Γραμμένο.

Οι μέρες παίρνουν και εκείνη δεν είναι πουθενά.
Πάντα λεει ότι κάτι έχει να κάνει.
Πάντα φαίνεται απασχολημένη.
Πάντα τρέχει.

Όπως και τώρα.Στο μαγαζί του Σωκράτη.Φάγαμε πίτσες και εκείνη δεν έκατσε μαζί μας επειδή είχε πολύ δουλειά να καθαρίζει τραπέζια.
Άδεια τραπέζια αφού είναι ήδη πολύ αργά.

«Να αφήσουμε λίγα κομμάτια για την Κασσανδρα»μου λεει η Ολίβια και κουνάω το κεφάλι ενώ μασάω το τελευταίο για μένα κομμάτι.

«Πέθανα σήμερα!»λεει ο Σωκρατης όταν κάθεται στο τραπέζι μας.
«Είχε πολύ κόσμο»λέω.
«Έχει μπάλα μετά μάλλον...γιατί τα πήραν σπίτι..»λεει ο Σωκρατης.
«Μπάσκετ εχει»τον διορθώνω.
«Και αυτό το ξέρεις φυτουκλα;Έλεος!»λεει και μου ρίχνει μπουνιά στο στήθος.Δυνατή.

«Ποναω ρε!»του λέω.
«Τι είσαι καμία γυναικούλα;»λεει ο Σωκρατης και η Ολίβια καθαρίζει τον λαιμο της και γυρνάμε και οι δυο να την δούμε.

«Χωρίς παρεξήγηση Ολίβια»της λεει εκείνος.
«Θα κάνω πως δεν το άκουσα τότε.»απαντάει εκείνη με ένα χαμόγελο.

Σηκώνεται.
«Να πηγαίνω και εγώ.Πήγε αργά»λεει εκείνη.
«Θα σε πάει ο Λευτέρης»λεει αμέσως ο φίλος μου.

Γαμωτο.

Δεν είναι ότι δεν θέλω να την πάω απλά ήθελα να μιλήσω με την Κασσανδρα και επειδή θα πω για το φίλι και επειδή εκείνοι δεν ξέρουν τίποτα δεν ήθελα να είναι μπροστά.
Σκέφτηκα ότι όταν θα τελειώσει την δουλειά θα είναι τέλεια ιδέα.

«Δεν θα την αφήσεις μόνη έτσι Λευτερακο;Μια όμορφη γυναίκα μόνη τέτοια ώρα στους επικίνδυνους δρόμους της πόλης μας...»μου λεει.
«Προφανώς και όχι»λέω και σηκώνομαι.

«Άστο Λευτέρη.Θα έρθει ο μπαμπάς μου.Σε δυο λεπτά θα είναι εδώ.»λεει εκείνη.
«Σίγουρα;»της λέω.
«Σίγουρα.Φεύγω μην περιμένει.Τα λέμε αύριο.Ευχαριστούμε για τις πίτσες Σωκράτη.Καλό βραδυ»λεει και τρέχει έξω.

Ξανακαθομαι.

Τον κοιτάω.
«Όμορφη γυναίκα;Τι σε έπιασε;»ρωτάω.
«Αφού είναι»απαντάει.
«Απορω πως θυμάσαι ότι είναι γυναίκα για αρχή»λέω γιατί ποτέ δεν έχει εκφραστεί έτσι πέρα από την μέρα που παίζαμε μπάλα στο γήπεδο.Που μάλλον κάτι είχε πάρει.

«Ας μην ανοίξω το στόμα μου...ας κρατηθώ...»μουρμουραει στον εαυτό του.
«Θες κάτι να πεις και κρατιέσαι;Πες το»του λέω γιατί έτσι μου φαίνεται.