🚫.. අසීමාන්තික.. 🚫 || Slow Updates

දින පොතෙන් පිටුවක්

මේ කතාව පටන් ගන්නෙ මීට අවුරුදු එක හමාරකට විතර කලින් මට අහම්බෙන් හම්බ උණු එක විශේෂ කාන්තාවක් නිසා..

ඒ 2021 අවුරුද්දෙ ආරම්භකම දවස.. ඒ කියන්නෙ පලවෙනි මාසෙ පලවෙනිදා.. මගෙ මතකය හරි නම් ඒදා යන්තමින් හිම පතනය උණු දවසක්.. ඒත් ඒක පලවෙනි හිම පතනයද නැද්ද කියන්න මන් හරියටම දැනගෙන හිටියෙ නෑ.. ඒකට හේතුව උණේ අවුරුදු ගානකට පස්සෙ කොරියාවට මම ආපු පලවෙනි වතාව මේක නිසා.. 

හිම වැටෙන හීතලක උනත් මන් දෙපාරක් නොහිතම එලියට බැස්සෙ මට අලුත් උණු මගේම උපන් බිමේ එහෙ මෙහෙ යන්න තිබ්බ ආසාවටමයි.. වෙලාව රෑ දහය විතර වෙන්න ඇති.. අප්පගෙ අකමැත්ත ගානකටවත් ගන්නෙ නැතුව හිතුවක්කාරකමටම මන් එලියට බැස්සෙ ටිකක් විතර නිදහසක් හොයාගෙන..

හොස්පිටල් එකේ පේෂන්ලටත් කාමරේ බිත්ති හතරටත් සීමා උණු මගේ මනසටත් විවේකයක් ඒ වෙනකොටත් ඕන වෙලා තිබුණා..

ආලෝකයෙන් පිරුණු සෝල් නගරය දිගේ මන් පැයක් විතර එහෙ මෙහෙ ගියේ කිසිම අරමුණක් නැතුව .. ඒත් අවසානෙදි මටත් නොදැනිම මන් නතර වෙලා තිබුණෙ නුහුරු වටපිටාවක..

'සමහර විට ඒක වෙන්න ඇති දෛවය කියන්නෙ.. '

ඒ මොහොතෙ නොතේරුනත් ඒ සිදුවීම මතක් වෙන වාරයක් වාරයක් පාසා මන් ඒකට නම දුන්නෙ ඒ විදිහට...

එදා මන් හිටපු තැනම නතර වෙලා ටිකක් වටපිට බැලුවෙ ඒ නුහුරු පරිසරයෙන් ඉවත් වෙන්න හිතාගෙන.. සෝල් නගරය ඇතුලෙ තිබුණු ආලෝකමත් බවෙන් සීයට දශම එකක්වත් නොතිබුණු මේ තැන තනිකරම අදුරෙන් ගිලිලා තිබුණා.. ඒ අදුරු මාවතේ ඉදිරියටම යන්න ආසාවක් ඇති උනත් ආයෙම හැරිලා ඉන් ඉවතට යන්න මන් ඒ වෙනකොටත් තීරණේ කලේ මටත් නොතේරෙන ගුප්ත හැඟීමක් ඇති වෙලා තිබුණු නිසා..

ආයෙම හැරිලා එක පියවරක් හෝ යන්න කලින් මට ඇහුණෙ එක කටහඬක්..

ඒ කාන්තාවක්..

"මන් සාප කරනවා.. !

මන් සාප කරනවා මේ වැටෙන හිම වැස්සට..

මන් ප්‍රාර්ථනා කරනවා මේ හිම වැස්ස නිසා හීතලෙන් ගැහෙන හිත් වලට ඒ හිතල නැති කරන උණුසුම් හදවත් හමු වෙන්න එපා කියලා..