Wrong Boy.

2.

De eerste week van de vakantie is voorbij. Ik zit al een week lang in dezelfde spijkerbroek en hetzelfde topje. Ongewassen lig ik in mijn bed. IPod in mijn oren en mijn laptop helemaal plat. Misschien is het tijd om me te wassen en eens buiten te gaan. Ik kan niet nog een week laten voorbij gaan op deze manier. Snel stuur ik een berichtje naar Melanie, mijn beste vriendin, om af te spreken. En dan loop ik richting badkamer.

Op de gang kom ik mijn vader tegen. Dat is het laatste wat ik wou! Ik wil gewoon in bad en mij klaarmaken om straks met Melanie weg te gaan.

"Ellen", zegt pap, " mama en ik maken ons zorgen. Je bent al een hele week op je kamer. We willen graag..."

Zonder te wachten tot zijn zin af was en zonder te antwoorden loop ik de badkamer binnen. Moest hij nu zijn excuses aanbieden voor de verhuizing zou ik hem een kans geven en wil ik luisteren. Maar we zijn nu twee weken verder en hij heeft nog steeds geen verontschuldigingen aangeboden. Dat moet hij zelf weten maar tot die tijd praten we dus niet met elkaar.

Stilletjes kijk ik in de gang. Niemand te zien. Ik loop zachtjes van de badkamer naar mijn slaapkamer met de handdoek rond mijn lichaam gebonden. Mijn jeans en mijn topje doe ik meteen in de was. Die had ik al een hele week aan en dat begon je te ruiken... Vandaag trek ik een lichte jeans met gescheurde knieën aan. Daarop doe ik dan maar een truitje aan. Als het te warm wordt, doe ik hem wel uit.

"Ellen!" Roept Melanie door te telefoon. "We kunnen naar onze vaste kroeg gaan. Dan drinken we daar wat en praten we bij!"

"Geweldig Melanie! Wat dacht je van 14u? Dan vertrek ik nu."

"Perfect! Ik vertrek ook! Zie je daar!"

Ik beëindig het gesprek en loop naar beneden, pak mijn jas en wil net vertrekken als ma me aanspreekt.

"Ellen? Waar ga je heen?" vraagt ze bezorgd.

"Ik ga met Melanie drinken." mompel ik.

"Prima, geef je een seintje als je naar huis komt? Pap en ik gaan ook even weg en dan komen we gelijk met jou naar huis."

"Oké, ik bel je wel dan..."

"Jij bent binnen een uur terug thuis!" onderbreekt mijn vader mij. "Als je vanmorgen niet naar mij kon luisteren, hoeven wij ook niet naar jou te luisteren!"

Ik moet me inhouden om niet te roepen, want ik heb mezelf beloofd dat ik niet tegen hem spreek voor hij zijn excuses aanbied! Gelukkig pakt ma over.

"DAVID!" Roept ma kwaad. "Wees eens realistisch! Onze dochter is 15! Ze kan perfect weggaan met Melanie! Je moet haar..."

En weg ben ik. Dit is zo een moment waarop mijn ouders ruzie maken over het opvoeden van een kind. Dat heb ik wel al eerder meegemaakt. Met mama kan ik echt over alles praten. Zij weet dat ik niet met pa spreek en waarom ik dat niet doe. Ze heeft ook beloofd om niets tegen hem te zeggen. Op Melanie na, is ma mijn beste vriendin. Ze weet alles van mij en samen lossen we alles op. Dit lost ze ook wel op voor mij.