Wrong Boy.

3.

Hier zit ik dan weer. Helemaal alleen op mijn kamer. Misschien moet ik jullie updaten, want ik heb nu al even niets meer gezegd.

Jullie weten dat ik gisteren bij Melanie was? Wel, dat liep anders dan verwacht. In begin ging het vlotjes, we waren de hele tijd aan het praten over dingen van vroeger, recente dingen. Ik vertelde haar ook dat ik ging verhuizen. Weet je wat ze toen zei? Dat ze wel kwam helpen met behangen, want dat dat met twee leuker is.

"Melanie je snapt het niet" zei ik rustig. "Ik verhuis naar een plaats ver weg. Mijn vader heeft promotie. En nu moet hij dichter bij zijn werkplaats wonen. Je kan niet zomaar heen en weer rijden."

"Ellen, wees eens even realistisch! We zijn beste vriendinnen! Dit heb ik echt wel voor je over! Desnoods nemen we na school samen de trein en gaan we zo naar jouw huis.

"Ik verander van school. Alle sporen van mij worden hier uitgewist. Mensen uit de toekomst zullen nooit weten dat ik hier ooit gewoond heb."

"Ellen! Dat zeg je niet oké! Je mag dan verhuizen maar je moet je niet aanstellen! Er verhuizen zo vaak mensen! Hoor je hen zeuren en zagen dat hun sporen worden uitgewist!? Wees eens even realistisch!"

"Ik ben realistisch! Het is gewoon wat er gaat gebeuren! Maar we kunnen bellen en skypen!"

"Nee! Vriendschappen koester je niet door te skypen en te bellen! We waren beste vriendinnen Ellen!"

"Melanie? We zijn nog steeds beste vriendinnen! Het gaat gewoon wat moeilijker worden."

"Nee, we WAREN beste vriendinnen! Dit kan ik niet sorry."

"Melanie?"

"Sorry Ellen, fijn je gesproken te hebben."

Nu jullie dat weten. Hier zit ik dan weer. Helemaal alleen op mijn kamer. Dit is een moment waarop ik Melanie juist nodig heb! Ik ben tegen de verhuizing! Maar anders kan pa zijn job verliezen dus ik moet wel akkoord gaan! Nu dat ik haar het hardst nodig heb, laat ze me in de steek. En bij mijn pa kan ik nog steeds niet terecht. Hij heeft nog steeds geen excuses aangeboden. Mama is op weekend met oude klasgenoten. Dus zit ik hier het komende weekend dus alleen op mijn kamer.

Ik heb Melanie nog proberen bellen. Maar ze neemt niet op. Nog erger, ze legt zelfs af. Ze doet niet eens de moeite om te luisteren naar wat ik te zeggen heb! En ik weet niemand die ik nu kan bellen. Net dat ik dacht dat ik er overheen was en dat ik weer buitenkwam, ging het weer slechter. En nu zit ik dus helemaal alleen op mijn kamer. IPod in mijn oren en mijn laptop bij mij op schoot.