Wrong Boy.

1.

Ken je het gevoel dat je gelukkig bent? Niet gewoon gelukkig he, maar echt heel gelukkig. Zo gelukkig dat je denkt dat niets je dag nig kan verpesten? Maar dat is slechts schone schijn. Je dag kan altijd erger. Geloof me, veel erger. Alles kan plots veranderen. 3..2..1.. Woops, everything changed.
Mijn favoriete serie was nog maar pas begonnen als mijn zak chips al leeg was. Ik had de afgelopen maand niet meer naar teen wolf gekeken dus heb ik besloten dat ik vanavond alles inhaal. Movie Night!
Toen mijn moeder, een slanke vrouw met bruine krullen, thuiskwam van haar werk keek ze me vol ongeloof aan.

"Ellen", vroeg mijn moeder terwijl ze haar jas op de kapstok hing en haar tas opborg in de kast, " Heb je geen huiswerk?"

"Nope." mompelde ik met mijn mond vol chips en al mijn aandacht op de TV gericht.

"Ellen, je hebt schitterende punten op school, laat je niet vangen he meid. Het is niet omdat je een keertje schitterde dat je volgend rapport ook geweldig gaat zijn."

"Ma-am! Ik heb geen huiswerk!"

"Oké, om 18u eten we."

"Jaja, mij best."

Ik heb heel teen wolf van de afgelopen maand ingehaald. Nadien liep ik snel naar boven. Ma had gelijk, mijn punten waren schitterend en ik wil dat behouden. Gelukkig heeft ma mijn agenda niet opgevraagd. Ik maak snel mijn werk tegen morgen en dan ben ik voor het eten nog klaar.
Ik hoor voetenstappen door de hal. "Dag pap!" roep ik, maar een antwoord was wederom eens teveel gevraagd. Met mam heb ik een hele goede band. Ze is mijn beste vriendin. Op Marieke na dan. Zij is mijn enige echte steun en toeverlaat. Marieke is mijn beste vriendin sinds de kleuterklas. We zitten al van kinds af aan samen in de klas en ik ben er zeker van dat we dit jaar samen overgaan. Zonder haar zou ik helemaal niks zijn. Ik spendeer de meeste tijd van leven bij haar. En zij bij mij. Maar mijn ma kan ik gewoon vertrouwen! Alles wat ik haar vertel zal ze geheimhouden. Maar echt alles. Moest ik ooit een moord plegen, zelfs dan zou ze het niet bekend maken.

"Ellen! Eten!"

"Ik kom ma!" Net op tijd. Mijn huiswerk is net klaar.

Ik strompel de trap af, geef pa een kus en ga op mijn stoel zitten. Hier thuis hebben we vaste plaatsen. We hebben een ronde tafel met vier stoelen aan. Ma zit altijd op de stoel die het dichts bij de keuken staat. Dan kan ze gemakkelijk de potten en pannen op de tafel zetten. Pa zit rechtover haar. Ze praten veel tijdens het eten en dat is gewoon het gemakkelijkste in die houding, denk ik, het zal wel zo zijn. En ik, ik zit aan de kant van het raam. Ik ben enig kind en ik verveel me elke keer weer tijdens het eten. Ma en pa hebben drukke conversaties over werk en opvoeding enzo. En ik kijk dan maar naar buiten.
Maar vandaag was het stil. Je hoorde enkel het gekras van het bestek en het geschuifel van pa's voeten over de vloer. Pa staart de hele tijd naar zijn bord. Hij heeft nog geen woord gezegd wat niet van zijn gewoonte is. En ma prikt in haar vlees zonder ook maar een stuk in haar mond te steken. Ach, misschien een dipje in hun relatie? Ik eet gewoon verder, hoe sneller ik klaar ben met eten, hoe sneller ik iets interessant kan doen.

"Ellen? Blijf je even bij ons aan tafel zitten?" vraagt ma wanneer ze ziet dat ik net mijn bord wou afruimen.

"Euhm.. Ja?" ik kijk haar aan met een scheefgetrokken gezicht. Dit is nog nooit eerder gebeurd.

"Pa heeft promotie gemaakt." zegt ma stilletjes. Waarom kijken ze allemaal zo neutraal? Dat is toch goed nieuws? Pa gaat meer verdienen, meer geld zijn meer goederen, toch? Ik dagdroom meteen weg. Vader en ik stappen in onze Porsche Carrera en rijden naar ons vakantiehuisje. Ma komt later af met haar Audi TT. Daar staat er een grote boot op...

"... En daarom gaan we dus moeten verhuizen." zei ma. Ik kwam weer in realiteit. Verhuizen? Waar hebben ze het over!?

"Verhuizen!?" roep ik verwonderd.

"Pa moet van kantoor wisselen, een paar steden verderop. We gaan dichterbij wonen dat maakt alles veel gemakkelijker."

"En jij pa? Wat heb jij hier aan toe te voegen?" ik reageer alles af op pa. "Ma doet het vuile werk en verteld alles omdat jij het niet aankan? Jij kan je dochter niet kwetsen! Maar dat doe je altijd pa! Je bent nooit thuis! Ik zie je nooit! En als ik je zie praten we niet! En nu ben je te laf om mij het nieuw zelf te vertellen! Ik wist dat je geen karakter had! Maar dat je zelfs dit niet kon!" ik loop naar boven, naar mijn kamer. En daar kom ik voorlopig niet meer uit.

De dag nadien op school verliep stroef. Ik had nogtans goed geleerd gisterenavond na mijn teen wolf marathon. Maar toch lukte het niet. Ik zat al een halfuur naar mijn blad te staren en had slechts 4 woorden ingevuld. Daar gaan mijn schitterende punten.
Ik loop naar voren, geef mijn blad af en loop weer naar mijn plek. De glimlach die de leerkracht daarnet nog had verdween langzamerhand toen ze snel mijn toets bekeek. Haar ogen stonden angstig. Ik sloeg mijn ogen neer en vouwde mijn handen in een kommetje.
Aan het einde van het lesuur maakte ik mijn rugzak en wou ik vertrekken. Ik zag Melanie en wou haar volgen maar mevrouw De Bakker hield me tegen. Ze is mijn lerares Engels en is echt de geweldigste leerkracht ooit! Ik heb haar nu al 3 jaar op rij en ze heeft me nog geen enkele keer verveeld.

"Ellen, ik heb je toets snel eens bekeken. Je bent sterk in Engels en dit had ik niet van je verwacht. Als dit een eenmalig slechte toets is, wat kan gebeuren, dan zorgen we dat de volgende beter is. En anders mag je me altijd aanspreken, dat weet je." zei ze zachtjes terwijl ze haar pennen in haar pennenhouder stak en het bord schoon maakte.

"Weet ik, bedankt." en ik liep naar buiten. Op zoek naar Mel.