That night of December

Prologue

Prologue

Damang-dama ko ang bawat pagtama ng malamig ng ihip ng hangin sa 'king katawan kasabay ng paglipad ng mahaba at may pagkakulot kong buhok at aking suot na puting bestida tila may musika at sumasabay ito sa pagsayaw ng hangin. At sa bawat pagtama ng hangin sa akin ay kasabay ng pagpatak ng mga luha kong kanina ko pang pinipigilan.

Why do I need to feel this kind of pain? Hindi pa ba sapat ang mga pinagdaanan ko noon para maramdaman ko ulit ang ganitong sakit?

I sighed deeply. I wiped my tears and let my eyes closed for a while; I let myself relax for a while.

I need it and I know I deserve it.

I've been busy with my work — being the owner of a small flower shop. Alam kong walang kabusy-busy r'on dahil bukod sa maliit lang naman ang shop ko hindi naman gano'n patok ito, pero totoo sobrang kaya busy ako dahil ako at 'yong isa kong kapatid lang ang naghahandle nito tanging kami lang at hindi na kami nag-abala na maghire ng tauhan.

I was the one who planted all the flowers we're selling and kami lang din ang nag-a-arvest.

It's not a big deal, though. We love what we're doing. It's our dream after all. And for us, it's our sibling bonding.

Muli akong napamulat ng biglang tumunog ang cellphone ko. Umiilaw ito tanda na may tumatawag.

"What do you need, Bri?" mahinahon kong tanong pagkatapos kong sagutin ang tawag.

"Nasaan ka? Kailan ka uuwi? Bakit ka umalis? May nangyari ba? Nag-aalala ako sa 'yo, Ate. . ." sunod-sunod nitong tanong kaya mas lalo akong napabuntong hininga.

Avianna Brielle — my sister. I'm five years older than her. Our parents are already dead when we are still young. I was 15 years old at that time and Bri was only 10 years old. It's been ten years since they're gone. I already missed them so much to the point I forgot their faces.

"Don't worry about me. Nagpapahangin lang ako, uuwi rin ako later. . ."

Hindi ko narinig ang sagot nito mula sa kabilang linya kaya nagpaalam na ako dahil alam kong narinig naman niya ako.

Muli akong bumuntong hininga at saka pumasok sa sasakiyan ko. I bought this car last year as a gift for myself.

Sinumulan kong paandarin ang sasakiyan at binagtas ang daan pauwi. It's just thirty minutes away from here kaya hindi rin ako nagtagal agad sa byahe.

I parked my car properly outside our house before I went out. I was about to step into our small gate when I saw a man who I've been avoiding for the past few weeks.

What the hell is he doing here? Anong karapatan niyang umapak sa sarili naming pamamahay?

"Mahal. . ." the first word, came from his mouth.

I felt something heavy in my heart after I heard what he said.

"Mahal? Nahihibang ka na yata Jacob?! Do you remember what you did that night in December?!" I shouted at him.

Ramdam ko ang panginginig ng tuhod at mga kamay ko dahil sa galit. At pati baba ko ay nanginginig na rin dahil ano mang oras ay tutulo na ang nagbabadyang luha sa 'king mga mata.

"Ingrid, let me explain please—" I cut him off.

"Explain what? Wala ka ng dapat i-explain. Sapat na ang nakita no'ng araw na 'yon para sabihing tapos na tayo!"

Akmang siyang lalapit sa akin pero agad ko siyang pinigilan. "H'wag lang lalapit sa akin."

"Ingrid please. Hear me out."

Hindi ko na siya pinansin pa. Kasabay ng pagtalikod ko sa kaniya ay ang pagpatak ng mga luha kong kanina ko pa pinipigilan. Damn this tears. Bakit ba ayaw nilang maubos. I've been crying for almost a months and until now hindi pa rin maubos.

Do I really deserve this?

Pumasok na lang ulit ako ng sasakiyan at nagmaneho sa pinapakamalapit na seventh-eleven.

At kasabay ng pag-andar ng sasakiyan ay ang simula ng paglimot ko sa taong kasama ko no'ng mga araw na naghihirap ako — at noong mga araw na kailangan ko ng kasama dahil sa hirap ng pinagdadaanan ko.