Dead by Daylight - Historie Ocalałych

Haddie Kaur

Jako iż Polskie dbd Wiki nie było aktualizowane gdy dodali DLC z Artist. Więc wzięłam z angielskiego. Mój telefon samoistnie zaczął mi tłumaczyć i macie tu historię, zaraz dodam historie nowego killera 😅

Haddie spędziła młodość w domu przepełnionym miłością. Jej matka, profesor Basant Kaur, przeniosła się po całym świecie, aby wykładać nauki rolnicze na uniwersytecie w Trois-Rivières w Quebecu. Jej ojciec, Rajan Singh, odniósł niezwykły sukces dzięki firmie cateringowej w małym miasteczku w prowincji Quebecoise. Jej dom nieustannie wirował cudownymi aromatami kminku, chilli, masali, kardamonu i świeżego, parującego naan wyciąganego z pieca tandoor. Jej najwcześniejsze wspomnienia były wypełnione opowieściami o Indiach, a na jej dziesiąte urodziny rodzice obiecali odwiedzić Pendżab tuż po nowym roku.

W okresie świątecznym jej rodzice wybrali się na przyjęcie z najbliższymi przyjaciółmi, Marise i Francois Rois. Kiedy Haddie zadzwoniła do rodziców, aby powiedzieć, że czuje się chora, wyszli w pośpiechu. Jadąc przez kręte, zaśnieżone drogi wiejskiego Quebecu, Rajan stracił kontrolę nad samochodem, wpadając w poślizg w oblodzonym, sękatym lesie. Minęły dwa dni, zanim ich ciała zostały znalezione uwięzione w pojeździe. Gdy gorączka Haddie zelżała, policja przybyła do jej drzwi, mówiąc jej, że nie ucierpieli. Ale Haddie był na tyle stary, że policja była po prostu uprzejma. Następnego ranka obudziła się z siwymi włosami i pytaniem, które będzie ją prześladować do końca życia.

Rois przyjęli Haddie, starając się wypełnić dziurę pozostawioną przez jej rodziców. Pomimo ogromnej straty Haddie znów była otoczona miłością: miłością jej przybranych rodziców do syna Jordana i miłością, jaką cała trójka miała do niej. Ale trauma utraty rodziców wydawała się coś w niej odblokować. Zaczęła dostrzegać rzeczy, których nikt inny nie mógł zobaczyć; straszne, nienaturalne, niewytłumaczalne rzeczy. W klasie, w domu, w łóżku dręczyły ją objawienia. Jej nieoczekiwane krzyki przyniosły jej przydomek „Helly Haddie", tylko zwiększając jej wyobcowanie i udrękę. Haddie, niegdyś wesołe i towarzyskie dziecko, odcięła się przed światem.

Z czasem Haddie zdała sobie sprawę, że jej niesamowite zdolności uruchamiają się tylko w określonych obszarach - ciemnych obszarach. To było tak, jakby były miejsca na świecie, w których inny wymiar jakoś przenikał do naszego. Jordan nazwał te przecinające się obszary nakładającymi się i wydawały się dawać Haddiemu wgląd w mroczny, mroczny świat prosto z kosmicznej opowieści grozy. Kiedy Haddie ukończyła szkołę średnią, poczuła niewytłumaczalne szarpnięcie, aby odkryć, kim są jej rodzice. Aby zebrać pieniądze na podróż do Indii, jej brat Jordan zasugerował, aby wykorzystali jej zdolności do zbadania i udokumentowania wszystkich nawiedzonych miejsc w Quebecu, zaczynając od nawiedzonego azylu. W Instytucie Dorea Haddie widział i słyszał szczątkowe wspomnienia... pacjentów, lekarzy i wiele więcej.

Rejestrując swoje wrażenia w instytucie, bezceremonialnie nazwała wkraczający wymiar Ravage, ponieważ nie tylko zaatakował ją wspomnieniami ze wszystkich czasów i miejsc, ale także dał poczucie karmienia się energią psychiczną. Wyczuła, że ​​spustoszenie jest żywą mozaiką ludzkiego cierpienia, która powoli niszczy i pożera świat. Doszła do wniosku, że muszą zbadać więcej, aby zobaczyć, czy jest coś w jej hipotezie.

Jordan przedstawił materiał filmowy i nagrania swojemu wujkowi Stefanowi, który pomógł im przekształcić to, co udokumentowali, w serię internetową. W ciągu kilku dni od załadowania pierwszego odcinka Ravages of the Abyss stał się hitem wirusowym. Prawdziwi fani przestępczości, łowcy duchów i sceptycy zalali komentarze własnymi teoriami na temat tego, czego doświadczała. Stefan zajął się produkcją i niedługo potem przedstawił Haddie swój pierwszy czek jako profesjonalny podcaster.

Teraz z budżetem roboczym Haddie był w stanie zbadać najbardziej nawiedzone miejsca na świecie, szukając odpowiedzi na temat Ravage. Jej śledztwo zaprowadziło ją na odosobnioną wyspę, na której kiedyś w tajemniczy sposób zniknęło całe miasto, pozostawiając dziesiątki pustych domów. Nigdy nie czuła tak silnego wpływu Ravage jak tutaj. Pulsowało cierpieniem, okrucieństwem i tłumioną ciemnością.

Haddie wchłonęła emocje miasta duchów i zamknęła oczy. Uspokajając się i uciszając swój umysł, zaczęła słyszeć gardłowe krzyki, krzyki i jęki. Kiedy ponownie otworzyła oczy, zobaczyła migoczące pomarańczowe pozostałości wspomnień ludzi rozrywających się nawzajem w błocie i deszczu. Potem wszystko zniknęło, gdy znacznie starsza wersja jej przyrodniego brata przywołała ją z jednego z domów. Goniła go tylko po to, by nagle zatrzymać się, uświadamiając sobie, że Pustosz bawi się jej emocjami, płata jej figle, sprawiając, że widzi rzeczy, które nie mogą być prawdziwe.

Spotkanie prawie całkowicie odsunęło Haddie od projektu, ale była teraz podporą dla firmy, która wykarmiła jej rodzinę. Jej wujek Stefan nadal ustawiał się w kolejce do odwiedzenia, a po osobistej podróży z plecakiem po Indiach Haddie dalej poddawała się okropnościom Ravage.

Następnie, badając nawiedzony bunkier z czasów II wojny światowej w Alpach, Haddie usłyszał, jak ktoś cicho woła o pomoc w Pendżabie. Śnieg zawirował w bunkrze, gdy tunel nagle otworzył się na pokryty śniegiem las. W oddali zawył róg i ucichł. Zobaczyła blask czerwonych świateł przez ścianę śniegu i poczuła, jak jej serce przyspieszyło, gdy popędziła do zmiętego, niebieskiego samochodu przyciśniętego między dwiema masywnymi sosnami. Przez rozbitą przednią szybę widziała ciała swoich rodziców utknięte w kałużach zamarzniętej krwi.

Haddie zmrużyła oczy i zobaczyła maleńkie pióropusze pary unoszące się z ich drżących, niebieskich ust. Z głębokim poczuciem pilności rzuciła się wokół wraku, starając się jak najlepiej pchać, ciągnąć i kopać. Wszystko na próżno. Kiedy krzyczała do nich, że jest jej przykro z powodu choroby, że wypadek to wszystko jej wina, ich oczy otworzyły się i zgodnie odpowiedzieli na pytanie, które zakotwiczyło jej życie aż do ich śmierci. "Tak... Beti... cierpieliśmy..."

Ze straszliwym krzykiem Haddie opadła z powrotem na śnieg, gdy lodowe macki owinęły się wokół niej i wciągnęły ją w świat niekończącej się ciemności.