Dead by Daylight - Historie Ocalałych

Zarina Kassir

Dorastając w libańskim domu na Brooklynie, Zarina musiała pogodzić dwie wyjątkowe tożsamości kulturowe. Czuła, jakby stała się z tego powodu celem. Aby uniknąć bycia pośmiewiskiem i zaczepek, przyglądała się, co lubią popularnie dzieciaki, i nauczyła się prezentować preferowaną przez nie postawę. W szkole korzystała z imienia Karina, rozjaśniała włosy i wyrzucała swoje „obce" drugie śniadania. W domu zawsze leciały wiadomości. Informacje z ostatniej chwili dotyczące niesprawiedliwości interesowały Zarinę i inspirowały do tworzenia własnych historii. Gdy była nastolatką, zaakceptowała swoje prawdziwe imię i korzenie. Pożyczała wtedy cyfrową kamerę ojca i przeprowadzała wywiady z członkami społeczności w Bay Ridge. Wrzucała swoje materiały do Internetu i pomału zdobyła grono lojalnych fanów. Co tydzień wybierała inny problem i prosiła ludzi o wypowiadanie swoich opinii przed kamerą.

Gdy usłyszała plotkę, według której właściciel fast foodu wykorzystał pracowników, postanowiła przygotować szokujący film pod przykrywką. Zmieniła wygląd i akcent, po czym zdobyła pracę kelnerki w restauracji. Po trzech tygodniach niepłatnej pracy została zwolniona na żądanie zapłaty. W ramach odwetu opublikowała nagrania agresywnego zachowania właściciela i w ciągu kilku godzin stacje informacyjne podjęły temat, jednak w jakiś niewyjaśniony sposób odwróciły kota ogonem i zaczęły okazywać sympatię właścicielowi.

Rozgoryczona tym doświadczeniem Zarina postanowiła zostać niezależną producentką i twórczynią filmów. Jej pierwszy materiał był nagraniem na konkurs szkolny inspirowany wierszem, który analizowała na lekcji angielskiego. Jego bohaterami byli Sacco i Vanzetti, dwaj włoscy imigranci w kontrowersyjny sposób skazani na śmierć za morderstwo. Zdobyła pierwsze miejsce i dała się poznać jako bezkompromisowa twórczyni filmów dokumentalnych.

Kilka miesięcy później jej świat wywrócił się do góry nogami. Uliczny monitoring zarejestrował jej ojca niosącego dwie kawy kilka przecznic od domu. Stanął za nim wysoki mężczyzna w kapturze i krzyknął coś. Ojciec przestraszył się i cofnął kilka kroków. Niespodziewanie zakapturzony napastnik wepchnął go na ulicę - prosto pod pędzący samochód. Śmierć ojca wywołała w Zarinie druzgocącą falę gniewu i bólu.

Sprawca - Clark Stevenson - został wkrótce schwytany i aresztowany za zabójstwo.

Zarina wpadła w obsesję na punkcie Clarka: jego gangu „IR-28", jego krótkiego wyroku, jego braku skruchy. W ciągu roku udało jej się odkryć wystarczająco dużo informacji na jego temat, aby rzucić nieco więcej światła na zbrodnię. Za ostatnie pieniądze ze spadku kupiła nową kamerę i bilet na samolot do Nebraski. Przekupiła naczelnika więzienia Hellshire, aby pozwolił jej przeprowadzić wywiad z Clarkiem.

Nagrała ich pierwsze spotkanie i zapytała o ojca, gang i agresję. Clark nie chciał rozmawiać. Jednak w ciągu kilku kolejnych tygodni skorzystała ze zdobytych informacji i w końcu udało jej się wyciągnąć z niego przyznanie się do umyślnego przestępstwa.

Film Zariny stał się hołdem dla jej ojca i ukazał krwawy ślad pozostawiony przez gang. Wiadomości podjęły temat, gdy film osiągnął uznanie na całym świecie.

Skontaktowała się z nią część więźniów, którzy usłyszeli o jej dokumencie. Większość z nich opowiadała osobliwe anegdotki, licząc na nagranie, jednak jedna historia wyróżniała się. Całe skrzydło więzienia Hellshire było zamknięte ze względu na „masakrę Szalonego Micka". Według oficjalnej wersji wydarzeń irlandzki przestępca bezlitośnie zamordował naczelnika i jego strażników.

Dzięki pracy nad filmem o Saccu i Vanzettim Zarina wiedziała, że oficjalna historia nie zawsze jest prawdziwa. Zbadała dokumenty Hellshire i znalazła informacje o irlandzki-amerykańskim osadzonym skazanym na dwadzieścia lat na napaść w 1860 roku. Zgodnie z planami więzienia odcięte skrzydło było częścią oryginalnej konstrukcji budynku. Gdyby jakimś sposobem udało jej się tam dostać, mogłaby odkryć coś więcej na temat historii Szalonego Micka.

Kolejnego poranka dołączyła do wycieczki po więzieniu Hellshire. Wmieszała się w tłum wykończonych podróżą turystów i dołączyła się od nich, gdy ruszyli w kierunku kuchni. Zapamiętała plany budynku i dokładnie wiedziała dokąd iść i jak ominąć kamery. Niespodziewany patrol niemal zakończył jej śledztwo, ale w ostatniej chwili udało jej się schować pod starą i zakurzoną pryczą. Gdy strażnicy odeszli, kontynuowała swoje poszukiwania i w końcu odnalazła celę Micka. Wchodząc do ciemnego, zrujnowanego pomieszczenia, przeciągnęła ręką po starej ceglanej ścianie. Pod palcami wyczuła litery: ŚMIERĆ BAYSHORE'OWI. Luźna cegła wypadła i ukazała szczelinę.

Włożyła do środka rękę. Jej palce zacisnęły się na zimnym, popękanym metalu. Wyciągnęła przedmiot... Stare, zardzewiałe narzędzie. Klucz. Gdy spojrzała w dół, po kręgosłupie przebiegł jej zimny dreszcz. U jej stóp leżał mężczyzna. Krwawił. Jego kończyny były powykręcane, a oczy czarne i przerażone - oczy jej ojca. Kałuża szkarłatnej krwi na czarnym chodniku. Stanęła sparaliżowana, gdy czarna mgła zaczęła wypełniać celę. Zamknęła oczy, aby wypędzić koszmarne wizje z głowy.