Stranger (OUD VERHAAL)

hoofdstuk 3

Ik zag haar vastberaden op me aflopen, met een foto in haar handen geklemd. Hoe had ik toen zo stom kunnen zijn om een foto te laten nemen van ons samen? Haar vader had aangedrongen en ik had toegegeven, gewoon, om er van af te zijn. En nu zou dit haar bewijs zijn. Het bewijs dat ik niet ouder werd, niet veranderde.

Ik wilde er bijna niet leefde achter denken, maar dat kon zij nog niet weten. Ik zuchtte, ze was nu nog maar een paar meter bij me vandaan, en had haar mond al open gedaan, maar ik was haar voor.

‘ik weet wat je wilt gaan vragen, maar ik denk dat je het antwoord toch niet wil horen, als je wist wat het was’. Haar wenkbrauwen fronste zich even bij mijn onsamenhangende zin, maar ze bleef toch op me aflopen tot er nog maar een meter ruimte tussen ons in was.

De aantrekkingskracht was bijna overweldigend, maar ik gaf niet toe. Ik kon niet toegeven, voor haar bestwil. Toen zei ze, met haar zuivere stem die iedereen liet luisteren, mij in ieder geval wel: ‘ik wil graag toch antwoord. Een eerlijk antwoord, geen leugen. Maar voor jij iets zegt, stel ik eerst mijn vraag, aangezien ik denk dat die anders is dan jij zou verwachten’.

Na dit gezegd te hebben, keek ze me verwachtingsvol aan, met ook een spoortje koppigheid op haar gezicht te lezen. Ze zou niet weggaan tot ze een antwoord had, dat was zeker. Ik knikte langzaam, en dat was het teken voor haar om haar mond weer open te doen.

‘heb jij een familielid die exact op jou lijkt?’ vroeg ze. Ze had deze vraag geoefend, uit haar hoofd geleerd, en keer op keer voor de spiegel gezegd totdat hij volgens haar het gewenste resultaat zou bereiken. Langzaam schudde ik mijn hoofd, terwijl ik haar recht aan bleef kijken. Eindelijk was er wat van haar gevoelens, die ik zo goed kende, op haar gezicht te lezen. Dit gevoel had ik verwacht. Het was verwarring.

Haar ogen werden groter van ongeloof, en ze trok een van haar dunne zwarte wenkbrauwen op. ‘en hoe wou je dit dan verklaren?’ vroeg ze, terwijl ze me de zo bekende foto liet zien. Op de foto had ik haar op mijn schouders getild en gedragen, en ze had het geweldig gevonden om de wereld van zo hoog te bekijken. Haar ouders waren mij erg dankbaar, en ze bedankten me keer op keer. Toen de zon onder ging, had haar vader een fototoestel gepakt en een foto van ons gemaakt, terwijl achter ons de in de zee zakkende zon te zien was. Het was een mooie foto, maar voor mij was hij op dit moment verschrikkelijk.

‘dit kan ik verklaren, maar het is geen leuke verklaring’ zei ik daarom maar. Helaas, ze bleef me met dezelfde blik aanstaren, ze wou nog altijd een antwoord. ‘oké, ik zal je het antwoord geven, maar dan moeten we hier weg’ zei ik, terwijl ik me omdraaide en de parkeerplaats afliep. Ik voelde dat ze me achterna kwam. Ik stak de weg over, richting het bos, en hoorde haar hetzelfde doen. Toen ik het bos in wilde gaan, merkte ik dat ze was blijven staan.

Benauwd keek ze naar het bos, en ik wist waar ze aan dacht. ‘je bent veilig bij mij, er zal je niks gebeuren’ beloofde ik haar, en toen liepen we weer zwijgend verder. Even verderop was een hutje. Daar liep ik heen. Ze kon maar beter een goede plek hebben om te gaan zitten als ze het nieuws wist. Bij het hutje aangekomen draaide ik me om en gebaarde naar haar dat ze plaats moest nemen op de veranda voor de deur.

‘wat ik je nu ga vertellen zul je waarschijnlijk niet geloven, en als je het wel geloofd, zal je bang voor me zijn en me haten en verafschuwen’ zei ik tegen haar. Ze keek me vol ongeloof aan, niet in staat te denken dat ze mij ooit zou kunnen verafschuwen. Daar zou nog verandering ik komen, dacht ik bitter, en ik haalde een keer diep adem. ‘Sophie Masen, ik ben een vampier’.

Vol ongeloof drongen de woorden die net uit Thomas mond waren gekomen mijn hoofd binnen. Dat kon niet. Onmogelijk. Niet waar. Dat waren een paar kreten die mijn hersenen voor mij produceerde, maar meer kwam er niet uit. Thomas staarde mij ongelukkig aan, en ik zag dat hij dit nooit had willen vertellen. Maar… als hij zo keek…zo ongelukkig…was het dan echt waar? Ik wilde het niet geloven.