Strangers (12:51)

1-Venice

(Steph)

"Mame!!!! Dade!!!!" Sigaw ko habang tumatakbo..

"Si ate!!! Kuya!!!!" Hinahabol nanaman ako nang dalawa kong kapatid with matching kiliti..

"Tigil tigilan nyo nga si Steph!!" Sigaw ni dade habang nagiihaw ng barbecue na katabi si mame na tumatawa..

"Wahhh!! I hate you! Lagi nalang ako ang inaasar nyo. Naasar kaya ako!! Purkit ako yung bunso! Naasar ako! Bye na nga! At naasar ako!" Dabog ko sabay pasok sa bahay .. Nasa swimming pool kase kami..

Narinig ko naman silang tumawa!

Matawagan nga si Ranger!

"Hello.. Ranger!!! Inaasar na naman nila ko!! Nakakaasar!" Narinig ko siyang tumawa.

"Baby, you're so cute! I'm sorry wala ako jan. i have paper works kase eh."

"Tingnan mo! Sarili kong BESTFRIEND baby rin ang tawag sakin! Di na nga kase ako baby!! I'm 19 years old yet you're calling me baby!"

"Relax baby girl. Tsaka--"

"Look! Baby girl! Stop calling me baby girl, Ranger! Or else I'll answer 'yes' to the boy who's courting me for 2 years!"

"I'm not threatened. You will see a flying fist."

"HAHAHAHAHA. Your too serious Ranger!" Sabi ko habang tawa ng tawa.

"Alam mo namang kapag Dating sayo. SERYOSO ako."

"Fine. Ranger. Finish the paper works thingy. Thanks."

"Alright. See you Baby! :)) I love you..." Sasagot na sana ako kaya lang in-end niya na. Hayy! Di ka talaga pumapalya. Hashtag kilig kilig with mah bestfwend. :)))

***
Bigla akong napabangon. Panaginip na naman.

A nightmare.. Pero hindi naman gabi. Morning ngayon.

I'm here at Venice.

Ang 3rd to the last sa family bucketlist.

Yes! Konting kembot nalang makokompleto ko na.

Sana.

Nagbihis na ako. At bumaba para malibot ko na ang Venice.

Dala ko ang aking DLSR. Pagakaalis ko sa hotel. Sumakay ako ng cab.

"Umm.. Hey, what are you doing??? I said---"

"I'm sorry ma'am.. There's an emergency in my family. I really need to go.."

Sabi nung driver at hinito ako sa isang abandoned place dito.

Geez. Creepy.

Naiiyak na ako.. Hindi naman to sa mga place na gusto kong puntahan here at Venice.

Wala man lang katao tao dito. Umupo nalang ako at sumandal sa isang poste.

"Ranger please, don't leave me."

"Sorry."

"Ranger, please.. I'm begging."

"Steph, Stop. Im so sorry."

"I can't live without you. Ikaw nalang ang natitira."

"I'm sorry"

"Ikaw nalang ang meron ako. Kaya please huwag mo akong iwanan"

"Akala ko ba forever?"

"Sorry, Steph. I really need to do this. I love you bestfriend."

Naalala ko na naman.

Umiiyak na pala ako.

I'm alone.

Nang biglang may panyo sa harap ko. Kinuha ko na lang yun at pinunasan ang luha ko.

Naramdaman kong may umupo sa tabi ko.

"Here. Thanks." Sosoli ko dapat yung panyo.

"Naiyakan mo na, sosoli mo pa. That's eewey kaya." Napatawa naman ako dun. Sabi nung lalaki. Filipino. Yes! But his voice, it's kinda familiar.

"Nung huli kitang nakita umiiyak ka. Pati ngayon, umiiyak ka pa rin." Narinig kong bulong niya.

"Y-you know me?? Do I know you?" Tanong ko.

He just smile.

That smile..

That Ranger smile.

Pero hindi siya si Ranger.

"Wag ka na umiyak. Maraming nanjan para sayo."

"Kung alam mo lang."

"Alam ko talaga."

"A-ano?? A--alam mo??"

Ngumiti na naman siya.

Anu ba.

"Wala. Basta just smile. May nagmamahal sayo."

"Sino?"

"Mahal ka ni God."

Napangiti ako.

That words.

That Ranger words.

Pero hindi siya si Ranger.

Ahhh! Stop thinking of him!

Pumikit ako at naramdaman kong hinalikan noya ako sa noo.

Pagdilat ko. Lumalakad siya palayo.

Iniwan na naman ako.

I'm alone.

Again.

I look at the handkerchief.

I open it.

O___O

My heart skip.

Strangers

Ang nakasulat sa panyo.

O____O

Ranger?

---------------------------------

Salamuch!