Üzüldüm tabii.
Çok güzel başlamıştı halbuki.
Neden peki? Niye ben değil de o?
Benim gözlerim mavi ya da yeşil, boyum da sırık gibi olmadığı için mi?
Derslerime çok önem verip, ara sıra seni başımdan savdığım için mi?
İnsanların olumlu bakışlarını kazanacak kadar "cici bir kız" olamadım diye mi?
Futbol oynamayı sevip, tuttuğum takım gol attığında, bütün evi yüz kere tavaf ettiğim, yalana asla katlanamadığım için mi?
Arkadaşlarımı ölene kadar koruyacağımı söyleyip, sıra sana geldiğinde boş gözlerle sana baktım diye mi?
Ama haklıydın.
Ben kimsenin kaybetmekten korktuğu kişi olmadım.
Yalan söylemeyi, sana baktığımda gülümsememeyi becerebilen, resim dersinde öğretmenin ve sınıftakilerin hayran kalacağı resimler çizmeyi bilen biri olmadım.
Doğrudur herkesi kendim gibi sanıp, ilk andan itibaren sonsuz güven duymam ve sonunda da hep ihanete uğrayan.
Ne diyorlarsa doğrudur. Depresif şarkılar dinlediğim, sonra da saatlerce ağladığım, internetten tanıştığım insanlara gerçek dünyadakilerden çok inanmam.
Haklılardır.
Hep kaybettim.
Seni de kaybettim.
En yakın arkadaşım diyebileceğim biri yok.
Boşluktayım sanki.
Hayallerim bile intihar etti. Yaşayan bir ölüyüm sanki. Her gün biraz daha hissizleşen.
"Kağıt evler içindeyim sanki. Isınmak için ateş yakıyorum."
****
Selam kuzucuklar! ♥ Anca sınavlarım bitti kusura bakmayın. Neyse işte. Yeni bölüm geldi. Keyfini çıkarın. ^-^ Multimedya'ya bakmayı unutmayın canlarım. ♥ Hepinizi ayrı ayrı çok seviyorum. :*
