Chase or Be Chased

Chapter 2

Cous Sheena:
Hey! Cous, may drag race mamaya, wanna come?

Ito ang nabasa ko nang maopen ko ang text ng pinsan ko. Habang naglalakad ako sa corridor para pumunta sa gate dahil naghihintay na ang dalawa kong ibang pinsan na si Deschain at Jennifer, sabay na raw kaming umuwi tutal malapit lang ang village nila sa amin kaya pumayag na ako. I replied

To: cous Sheena
I can't. Im busy :)

Kahit na hindi talaga ako busy. Im not in the mood to go out. I just want to lock myself inside my room. Nakita ko na ang dalawa kong pinsan na naguusap habang hinihintay ako. I gave them a big smile na hindi naman umabot sa mga mata ko.

"I know that smile" ani Jennifer

"Don't give me that wrecked smile, or I'm gonna haunt that guy from your past" galit na sabi ni kuya Deschain. I can't hide the sadness in my eyes especially when he mentioned my past. Everything is fresh to me. Kaya nga ako lumipat ng school eh. Hindi lang school, Pati lugar. Just to get away from that past. Past nga ba? Eh nasa puso ko pa siya hanggang ngayon.

"Tumigil ka nga kuya, pinapalala mo lang eh, everything is fresh to her, so just shut it" pag rereklamo ni Jen. "I'm sorry cous" aniya. Tumango ako at pumasok na sa van na kanina pa naghihintay sa amin. "Lets go" pag aya ko sa kanila na hindi man lang sila tinatapunan ng tingin. Pinasak ko ang earphones ko sa tenga at nagplay ng music. Nakita ko sa peripheral vision ko na seryosong naguusap si Kuya Chain at Jennifer. I know there talking about me.

They care too much for me. Pati problema ko, pinoproblema din nila, I'm so thankful to have them, para ko na silang kapatid since one and only daughter lang ako. As I close my eyes. Nakita ko siya, kaya bigla akong napamulat. Naramdaman kong sumikip ang dibdib ko. Parang dinudurog ang puso ko. I remember the joy, i spent with him, that suddenly ended. Hindi ko napigilang tumulo ang luha ko. Both my cousins looked at me, worry was written all over their faces. I didn't bother, wala akong pakealam kung makita nila akong humagulgol.

May binulong si kuya Chain sa driver. Biglang lumiko ang van, I know where we're going. Dadalhin nila ako sa private resort nila 2 hours away from home. Gusto ko man magreklamo pero di ko na ginawa. I don't have the strength anymore. Kaya hinayaan ko na.

Pagdating namin sa resort nila, dirediretsong bumaba si kuya Chain at pumasok sa rest house nila. Tinawag siya ni Jen pero di man lang siya nag abalang lumingon. Alam kong badtrip siya dahil sakin.

"Cous, pabayaan muna natin si kuya, he cares for you, kaya nabadtrip yun kasi nakita ka niyang umiyak, alam mo naman naman, mahal na mahal ka nun, bunso na ang tingin nun sayo." Ani Jen. Habang pasulyap sulyap sakin dahil nagtetext. Nagpapaalam siguro sa mga magulang namin.

"Dito tayo matutulog, tutal walang clase bukas, nagpaalam na ako kina mommy at kay tita" referring to my mom.

"Thanks cous" marahang akong ngumiti sa kanya, pagpasok namin sa bahay, nila nakita ko ang bagong interior design, every year nilang binabago ang design ng bahay, na idea ng mommy nila. Everything is white, from ceiling to floor, and the sofa was also white, the other furniture are made out of glass. I love it. Nakakawala ng masamang pakiramdam ang aura ng bahay. Nakakagaan ng loob.

"Cous, may mga gamit ka naman sa guest room right.?" Marahan akong tumango,ayoko munang magsalita.

"We should enjoy, may pangligo ka naman diba?" I know she wants to make me feel better, and it's working. Hindi ko napigilan ang ngumisi.

"Okay, okay alam ko na ang plano mo, jetski, at pool whatever, i know, i know. Alam mo kung paano pagaanin ang pakiramdam ko. Where's kuya Chain.?"

"Nasa music room, nilalabas ang kabadtripan sa drums niya" i smiled, not minding the slight pain i felt. I need to adjust and move on, thats my purpose why i moved here in Davao. Might as well start now.