Królowa jednej nocy

2. Chcesz żebym została u ciebie na zawsze?!

Louis

Nie spodziewałem się, że nieznajoma tak bardzo przejmie się Ivy. Przyłapałem ją, jak sprawdza Ivy temperaturę.

Zrobiłem kolację, by jakoś wynagrodzić jej to, że byłem nie miły:

- Temperatura spadła jej do 36,5. – wydusiła z siebie rano, choć oboje czuliśmy lekkie skrępowanie. – W tym wieku, temperatura przy infekcji jest normalna. Sądzę, że nie trzeba od razu zawozić dziecka do szpitala. Tak na przyszłość. Kąpanie w letniej wodzie wystarczy. To nie była wina żadnej sukienki, nie można zwalać na to, że była za lekko ubrana. Czasami dziecko się przeziębi, ale nie zawsze potrzebuje antybiotyku. Macie w rodzinie doktora? – spytała, popijając kawę. – Z pewnością, to samo by ci powiedział.

- Oczywiście, że mamy. – odpowiedziałem. – Dzwoniłem do niego, ale nie mogłem się dodzwonić. Jest za granicą, na pilnym spotkaniu. Kawa jest dobra na nerwy. Tak na przyszłość. – uśmiechnąłem się.

- Przykro mi z powodu twojej żony. – powiedziała po chwili.

- Jej lekarz jeszcze nic nie powiedział, dlatego wciąż mamy nadzieję.

- Przeczytałam raz... w pewnej gazecie, że jedna kobieta przebudziła się dopiero po 4 latach. – nie pocieszyła mnie. – Jej matka nigdy nie straciła nadziei.. bez przerwy czytała jej książki. Ja też sądzę, że nie możesz tracić nadziei, bo życie jest cudowne. – uśmiechnęła się. Może miała rację? Może zbyt mocno chciałem się ustabilizować, wpaść w rutynę i dlatego, to wszystko się stało? Na tamten moment nie wiedziałem.

- A co z Ojcem Lionela? – spytałem, niepewnie.

- Nie żyje. – odpowiedziała denerwując się.

- Powiedziałem coś nie tak? – spytałem, zdezorientowany.

- Nie... po prostu jest to dla mnie przykre. Nie chciałabym o tym mówić.

- Rozumiem. – spuściłem głowę.

- Nikomu o tym nie opowiedziałam... ale Ty mi zaufałeś... może będzie mi lżej... - zastanawiała się.

- Spróbuj... powiedz to co chcesz, bym wiedział. – popatrzyłem jej w oczy.

- I nie będziesz mnie oceniał?

- Nie... nie jestem od tego.

- Dobrze... Lionel jest dzieckiem z gwałtu. – zamarłem. Nic dziwnego, że nie chciała o tym mówić. – Kiedy miałam 17 lat, poszłam na ognisko do znajomych. Wracałam do domu, lekko podpita. Zatrzymał się samochód i w środku siedział mężczyzna, w kapturze i masce na twarzy... było zimno, więc sądziłam, że po prostu się ubrał. Nie widziałam jego twarzy. Spytał, czy mnie podwieźć... zgodziłam się. Miałam jeszcze kawałek do domu. I wtedy... skręcił w jakiś las... od razu zorientowałam się, że to nie jest droga do domu i próbowałam wysiąść, ale... nie dałam rady. Zgwałcił mnie, a potem odwiózł pod dom, jakby dobrze mnie znał. – jej oczy zaszkliły się. – Długo wstydziłam się, by powiedzieć o tym rodzicom... brzydziłam się siebie... - westchnęła. – Wkrótce dowiedziałam się, że jestem w ciąży, więc musiałam to zrobić. Rodzice prosili, bym im tego nie mówiła, bo bardzo przez to cierpieli... a ja uznałam, że Lionel to najważniejsza rzecz, którą mam... i zrozumiałam, że nie znajdę już prawdziwego faceta.

- Z Millerem pracuję dość długo, ale nie wiem o nim wielu rzeczy. Wygląda po prostu na przyzwoitego człowieka. Może powinnaś była z nim porozmawiać, zamiast uciekać bez wyjaśnień. Może będzie za późno, tego nie wiem... ale chyba bardzo się w tobie zakochał, więc nie powinnaś mieć problemów.

- Kawa bardzo mi smakowała... jestem zmęczona. Nie ma powodu, abym Ci zaśmiecała głowę takimi sprawami. Dziękuję ci za wszystko. Dobrej nocy. – poszła się położyć. Byłem naprawdę roztargniony, po tym, co usłyszałem. Nie chciałem myśleć, nawet co musiała przejść.