The Bad Girl After 9 Years

Een.

POV ELISE

9 lange jaren zijn verstreken. 9 lange jaren. Aan mijn uiterlijk is niks veranderd, behalve dat ik er ouder uit zie. Ik ben 27. Mijn verjaardag komt er bijna aan. Vandaag is de vrijlating. Ik mag eindelijk naar huis. Als dat tenminste nog wel mijn thuis is. Willen de jongens me nog? Er is niemand op bezoek gekomen, want ik belde nooit. Ik kon het niet. Ik heb 1x een voicemail achtergelaten bij alle jongens, maar de pijn die ik al in hun ogen zou kunnen zien, kan ik niet aan. 9 jaar lang heb ik me dezelfde vraag gesteld. Hoe gaat het nu verder? Met Tobias? Of zonder de jongens? En wat moet ik met Melissa?

Mijn handboeien worden los gemaakt. Ik glimlach nerveus. Het zou zomaar kunnen dat als ik de deur doorloop, er veel mensen staan, maar het kan ook dat er niemand is. Ik in de gevangenis nog steeds veel aan mijn lichaam gedaan. Ik ben nog meer afgevallen, had nooit trek.

Met een diepe zucht open ik de deur. Ik durf bijna niet te kijken. Als ik kijk zie ik 1 persoon. 1.

'Tobias.' 'Elise.' Fluistert hij. Hij heeft een stoppelbaardje, een skinny jeans met een zwart, strak, shirt aan en zijn haar is iets gegroeid. Hij ziet er perfect uit. Ik loop naar hem toe en kijk hem intens aan.

Zachtjes streel ik met mijn hand over zijn wang. Hij legt heel langzaam zijn hand over die van mij heen en doet zijn ogen dicht. Met mijn vingertoppen glijd ik over zijn lippen. Hij spant zich aan. Het zelfde effect heb ik nog op hem. Hij opent zijn ogen. Ik geef hem heel langzaam een kus, bang of hij het wel wilt. Hij kust me zachtjes terug. Als ik mijn ogen open doe, zie ik een jongen die gebroken is.

'Ik heb je gemist.' Fluister ik zachtjes. 'Ik jou ook.' Fluistert hij terug. Ik vraag me af wat er allemaal is gebeurd in de tussentijd. 'Kom. Laten we gaan. Ik heb het hier gezien.' Zeg ik snel. Hij knikt. Ik pak zijn hand vast, maar hij schud hem los. Zou hij er niet klaar voor zijn na zo een lange tijd? Misschien heeft hij wel een vriendin.

'Er zijn een paar dingen.. Veranderd.' Fluistert hij. 'Wat dan?' Vraag ik terwijl we door er park lopen. Eindelijk frisse lucht zonder ban te zijn dat ik gepakt word. 'Je bent verbannen.' Fluistert hij. 'Wat?' Ik sper mijn ogen wijd open. 'Uit de groep.' Mompelt hij. 'Hoezo?' 'Omdat je je niet aan de regels hebt gehouden.' Fluistert hij. 'Tobias?' 'Ja.' 'Dacht je wel eens aan me?'

'Of ik aan je dacht?' Roept hij uit. 'Ben je fucking insane geworden!' 'Wat?' 'Ik heb bijna 10 jaar lang, geen seks gehad, ben uit de groep gegaan voor jou, heb het goed gemaakt met Jake, natuurlijk dacht ik aan je. Ik heb bijna 10 jaar niet geslapen. Elke dag hoopte ik dat je terug zou komen. En nu vraag je me of ik aan je dacht?' Schreeuwt hij woedend uit. Mensen in het park kijken ons raar aan.

'Sorry Tobias. Zo bedoelde ik het niet.' 'Hoe dan wel?' Sist hij. 'Ik bedoel.. 10 jaar heb je me niet gezien. Misschien ben ik veranderd. Het zou kunnen dat je er over heen was een een vriendin had?' Mompel ik, bang voor een uitbarsting. 'Ik hou van je. Wat denk je wel niet van me?' Sist hij. 'Ik hou ook van jou.' Mompel ik. 'Waarom dacht je dat ik je niet miste?' 'Je sloeg mijn hand weg.'

'Ik ben gewoon blij je te zien.' Stamelt hij. 'Wat heb je allemaal gedaan in de gevangenis?' 'Getraind. Elke dag squats om een mooie kont te krijgen. Ik heb vooral veel nagedacht.' 'Waar over?' 'Wat ik met Melissa ga doen.' 'Helena is prachtig.' 'Ik kan niet wachten om haar te zien.' Mompel ik.

Helena is nu 9 jaar. Ze zal me niet herinneren, maar ze is mijn dochter en dus moet ik voor haar zorgen. Het kind is nog van Bren en mij, maar Tobias zorgde voor haar. Bren kon het niet aan. 'Hoe gaat het met Bren?' 'Goed.' 'Justin?' 'Hij gaat binnenkort trouwen met Emily.' Lacht hij. 'Ahw.'

'Ik moet je iets vertellen Elise.' 'Vertel maar.' Hij lijkt zenuwachtig. Ik geef hem een kneepje in zijn hand. 'Gottem' Drug' Bestaat niet meer.' 'Wat? Hoezo niet?' Mompel ik. 'Iedereen heeft een vriendin gekregen en Jake en ik hebben het goed gemaakt. Het is niet meer nodig.' Hij kijkt me niet aan, want ik weet dat het hem pijn doet. 'En Mika?' 'Mika. Oh. Hij eh.. Hij is getrouwd.' Hij kijkt net of hij Mika een klootzak vind. 'Wat is er?' 'Ik heb geen contact meer met hem.' 'Waarom niet?' Vraag ik verbaasd. 'Hij sloot zich aan bij onze groep en ik hoor er niet meer bij. Ik kon het niet.'

'Hier woon ik dus.' Wijzend kijkt Tobias naar het normale huis. Het is net zo groot als een normaal huis. Een gezinswoning. 'Hoe heb je dit geld?' 'Gewoon.' Ik knik. Binnen past Jake, tot mijn verbazing heel raar, op mijn kind. Is het gek dat ik het niet vertrouw?

Ik en Tobias lopen naar binnen. Jake zit op de bank. 'Hey.' Mompel ik. Versteend draait hij zich om. 'Elise.' Fluistert hij. 'Ben je echt?' 'Ja.' Ik loop naar hem toe. 'Waar is Helena?' 'In de keuken.' Ik knik. Een diepe zucht verlaat mijn lippen. Ik zoek een weg door het huis. Ik kijk naar de eettafel. Op de grond zit een meisje. Ze zit met stiften een tekening te maken. Ik krijg tranen in mijn ogen.

'Helena.' Fluister ik. Ze kijkt op. 'Wie ben jij?' Mompelt ze. 'Ik ben je mama!' Zeg ik blij. Eerst kijkt ze me raar aan. 'Ik wil altijd al een mama!' Schreeuwt ze uit. 'Mooi zo.'

'Hoe is het met Melissa?' 'Het is uit. Ze ging vreemd.' Sist hij. Ik knik. Ik loop naar Tobias en zoen hem.