Loose Thread (Pain Series #2 On-Going)

ఌ︎ꨄ︎ LT-02 ꨄ︎ఌ︎

I DIDN'T bother to waste a time and run with a rush towards my room, ngunit bago ko pa man mabuksan ang pinto nito ay may narinig akong mahinang tawa.

Is he crazy?

"Does she knew? Or she's just stupid?"

What did he just said? Inis kong binuksan ang pintong nasa harapan ko ngunit ito rin ang dahilan ng pagkalaglag ng panga ko. Tulala akong nakatingin sa bukas kong malaking bintana. My room changed...and it looks horrible!

"Should I say... welcome back, Miss little Perfect?"

"You—"

Nakangiti itong lumingon sa akin ngunit agad ding napatalon paatras dahil sa gulat. Muntik niya pang mabitawan ang makapal na librong hawak niya saka niya aligagang inayos ang suot na uniform at ang buhok niyang mukhang fountain. And I was here, with a lips half parted.

What is this guy doing here?

"Please don't mind what I've said earlier, you're not what I'm referring to. I'm Makoy Suarez by the way, your new tutor." Then he bowed after introducing himself to me. I tilted my head and see if he recognized me. Ngunit naalala kong nakasuot nga pala ako ng thick glasses and id unlike kanina nang makasalubong ko siya.

Palihim akong napakuyom ng palad at pilit kinalimutang kilala ko ang taong nasa harapan ko. Hindi na dapat 'yan ang pinoproblema ko ngayon.

I ignored him and did a quick look to this wide room.

"Why don't you just shut those windows and light up that chandelier instead?"

"Oh, nice meeting you too."

Pabagsak kong ibinaba ang aking bag sa study table ko at mariin siyang tinitigan. Ipinagkrus ko ang aking dalawang braso at saka siya tinitigan mula ulo hanggang paa na nagpakunot ng noo niya.

"Let me rephrase it, you're not my new tutor and you will never be one. So kung bored ka lang sa buhay mo at walang magawa, you can just leave my room cause I don't need any help nor nonsense mentor."

Marahan naman siyang natawa at napakamot sa kanyang pisngi. He heave a sigh at inosenteng tumingin muli sa akin. "Well, wala kana ring magagawa dahil binigyan na ako ng paunang sahod. Whether you like it or about to like it, you have no choice but to study with me starting tomorrow after school." Automatic akong napakunot ng noo.

"What do you mean about to like it?"

"Masasanay ka ring kasama ako, at ikaw na mismo ang kusang lalapit sakin kapag nagkataon." He said, shrugging and flashed a wide smile.

Mariin ko namang kinagat ang aking labi at saka siya nilapitan ngunit tanging ngiti lang ang isinukli ng loko. Hindi papatinag, ah? I grabbed his collar at marahas siyang isinandal sa aking bookshelves. Mukhang hindi niya inaasahan ang gagawin ko dahil sobrang laki ng mga mata niya ngayon.

"Kung anong man ang binabalak mong kalokohan, kalimutan mo na 'yan dahil nag-aaksaya ka lang ng oras. At masasanay? Sanay akong mag-isa at walang kasama, mas ikakaumay ko pang may kasamang estrangherong antipatikong kagaya mo."

Dahan-dahan niyang itinaas ang dalawa niyang kamay at tila natuod habang titig na titig sa akin na para bang inaalam kung nakilala niya na ba ako o hindi. I saw a glint on his eyes but I don't even know if what was that for. Awa? It would be a miracle if someone show pity of me, I also pity myself too so there's nothing new.

Hindi ko na namalayan ang takbo ng oras at kung gaano niya kabilis na ipinagpalit ang pwesto naming dalawa. Ako na ngayon ang na-corner niya.

"You're indeed looked like her." Hindi ko na rin maitago ang kabang naramdaman ko lalo na nang ilapit niya ang kanyang mukha sa akin. Papaniguradong malalagot ang alaga niya kapag nagkataong rapist ang bwisit na ito. Based on his crumpled uniform na mukhang kagagaling lang sa away, hindi rin disenteng tingnan sakin ang dyed hair niyang kulay pula na ngayon ko lang napansin at ang kanang kilay na may kaunting ahit.