Aan het raam zit ik vast geklampt. Veel mensen lopen voorbij. Grote mensen, kleine mensen, dikke mensen, dunne mensen. Maar het mens wat ik het liefste wil zien is nog nergens te bekennen. Mijn adem zorgt ervoor dat het raam beslaat. Met mijn vingers teken ik er een hartje in. Voor een moment ben ik afgeleid. Even ergens anders tot ik de brievenbus hoor bewegen. Ik kijk op. Mijn ogen vallen op de postbode die net ons erf afloopt. Ik snel richting de deur en open die. "Is er al een brief terug!" De postbode draait zich naar me om en zijn voetstappen komen steeds dichterbij. Uiteindelijk knielt hij neer en legt hij een hand op mijn hoofd. "Er is nog geen brief terug, maar zodra er een brief terug is hoor je het gelijk van me." Ik knik meteen enthousiast en zwaai de postbode uit wanneer hij steeds weer een stapje van me weg zet.
JE LEEST
In de sterren
Short Story"Snappen waarom ze nooit meer thuis komt kan ik ook niet. Het enige wat ik weet is terug schrijven. Eindeloze brieven schrijven aan mama die in de sterren is." #moonlightawards
