De voeten van mij en mijn vader kraken op het grind. Mijn hand heb ik in die van mijn vader die mijn hand fijn knijpt. De zenuwen van mijn vader maken mij ook gelijk zenuwachtig. De bloemen in mijn handen voelen zwaar aan en elke stap die we zetten lijken mijn voeten ook zwaarder te worden. Uiteindelijk komt mijn vader tot stilstand voor een grote steen. Waar we zijn staan overal stenen. Stenen waar namen op staan. Mijn blik gaat naar de steen toe. Helena Tyler. "Mama?" Ik voel hoe mijn hand vast gepakt word waar de bloemen in liggen en samen met mijn vader leg ik ongemerkt mijn bloemen voor de steen neer. "Dit is het graf van mama." Verward kijk ik op. "Maar een graf is toch voor..." Verder kom ik niet met mijn woorden. "Mama is dood." De woorden komen snikkend over de lippen van mijn vader heen en zodra ik een traan van mijn vader zie vallen op de grond begint ook mijn lip te trillen.
JE LEEST
In de sterren
Short Story"Snappen waarom ze nooit meer thuis komt kan ik ook niet. Het enige wat ik weet is terug schrijven. Eindeloze brieven schrijven aan mama die in de sterren is." #moonlightawards
