my lap cat | Taekook

싸움

Taehyung-

Şu an saat gece bire geliyordu ve ben hala Jungkook'u bekliyordum. Ben, abim Jimin hyung, Hoseok hyung. Hepimiz ona bir şekilde ulaşmaya çalışıyorduk. Ama ulaşamıyorduk. Saat on gibi bir saatti sanırım, ve aniden abimi Jimin Hyung aramıştı. Abimin aniden ayağa kalkışı ile bende endişelenmiştim. Ona ne olduğunu sorduğumda ise bana Jungkook'un annesiyle kavga edip evden çıktığını söylemişti.

Nedenini hala hiç birimiz bilmiyorduk çünkü bayan Jeon bize bir şey anlatmamıştı.

Anneme olayı öğrenmesi için bayan Jeon'u aramasını söylediğimde aramıştı fakat telefonu açan olmamıştı.

Jungkook asla böyle birşey yapmazdı. Tanıyordum onu. Sinirlenirdi veya üzülürdü annesine çatmamak için ise benim yanıma gelirdi. Her zaman yanımda olurdu bana sarılarak sakinleşirdi bu 6-7 yıldır böyleydi.

Şimdi buraya gelmemişti ve 2 saate yakın süredir ortada yoktu.

Aradım açmadı, mesaj attım.

Bizim dışımızda görüştüğü bütün arkadaşlarıyla konuştuk, hiç birine gitmemişti yoktu ortalıkta...

Düşünüyordum, nereye gitmis olabilirdi diye düşünüyordum. Kafayi yemek üzereydim gerçekten.

Korkuyordum onun için, Jungkook Hyung ele avuca sığmayan bir çocuktu. Ne olduğunu bilmiyorduk ve o her an kendine zarar verebilirdi veya bir başkasına...

Birileriyle kavga ederek sakinleşemeye çalışırdı.

En son böyle bir olay yaşadığımızda ben şehir dışındaydım, ve kendisi yüzü tanınmaz halde kendini dövdürtmüştü.

Ağlamak üzereydim. Gerçekten, onun için çok korkuyordum.

"Hala bir haber yok mu?" Diyen abim, Jimin Hyung'un başını olumsuz anlamda sallması ile endişeli bir 'of' sesi çıkardı.

Onlar böyle yaptıkça ben daha çok endişeleniyordum.

Abartısız bir yarim saat daha bekledikten sonra Annem ve bay Min'in hızlıca aşağı indiğini duydum. Annem telefonda biriyle konuşuyordu ve ağzından "aman tanrım, hangi hastane? Tamam geliyoruz." Kelimelerini duymuştum.

Ona birşey olmuştu.

Emindim.

Kalbim öyle bir sıkışmıştı ki...

"Noldu Bayan Min?" Dedi Jimin Hyung endişeyle. Annem üstündeki kot pantolon ve kısaca gül kurusu bir rengi olan bluzunu düzeltip kapıya yöneldi ve Jimin Hyung'a cevap verdi.

"Jungkook, çocuklar- Jungkook hastanede hızlı olun çıkalım. Biz önden gidiyoruz. Arkadan gelin."

Dedikleri ile adeta beynimden vurulmuşa dönmüştüm.

Aman tanrım! Aman tanrım!

"Çabuk çabuk çabuk! Çıkıyoruz!"

Herkes üstüne birşeyler alıp hızlıca kapıdan çıktı. Ben hareket edemiyordum. Abim beni sürüklüyordu.

"Bak, Taehyung sakin ol! Kötü birşeyi yoktur belki."

Bu dediğine kendi bile inanmamıştı.

Fakat çok takmadan arabaya yerleştik. Abim arabayı o kadar hızlı kullanıyordu ki. Hem stresten hemde bu yüzden midem kalkmıştı.

Kusacaktım tanrım!!

Sonunda hastaneye geldiğimizde abim arabayi lastik ses çıkartacak kadar hızlı bir şekilde park etti.