Σκοτάδι. Αυτό έβλεπε μόλις κοιτούσε τα μάτια αυτού του ανθρώπου. Άγνωστες φωνές ηχούσαν στα αυτιά του και οι σκέψεις του άρχισαν να θολώνουν. Τι κάνω εδώ? Τι κάνω μαζί του? Είμαι μόνος? Έκλεισε με δύναμη τα μάτια του για να διώξει όλες αυτές τις σκέψεις απο το μυαλό του. Μέσα σε δευτερόλεπτα ολα είχαν χαθεί και ένιωσε ενα δυνατό χέρι να πέφτει με οργή στο πρόσωπό του.
- Ξύπνα μικρέ! Δεν θα φάμε όλη την μέρα! Θα έχεις τελειώσει την δουλειά μέχρι αύριο! Ο ήχος της φωνής του , τού χτυπούσε το τύμπανο και τον έβγαζε εκτός εαυτού.
- Όχι! Φώναξε με όλη την δύναμη που είχε μέσα του.
- Αρκετά ασχολήθηκα μαζί σου! Είπε ο άντρας που βρισκόταν απέναντί του, γεμάτος θυμό.Ο Dean, εξοργισμένος απο τα λεγόμενά του, άρχισε να τον χτυπάει με μανία. Τον χτύπησε τόσο πολύ, που σχεδόν τον σκότωσε. Τι περιμένεις? Αποτέλειωσέ τον! Φώναξε πάλι αυτή η φωνή που βασάνιζε το μυαλό του.
- Άσε με ήσυχο επιτέλους! Τι θέλεις από εμένα? Ούρλιαξε με όλη την δύναμη της ψυχής του.
Λίγα δευτερόλεπτα μετά και ειχαν χαθεί. Όλα. Τα μάτια του τρεμόπαιζαν και το μόνο που μπορούσε να ξεχωρίσει στο σκοτάδι ήταν το φως του φεγγαριού που αντανακλούσε στην λίμνη μπροστά του. Που βρίσκομαι?
Ο Dean δεν ήταν πάντα μόνος. Η έτσι πίστευε? Ο Dean δεν ήταν πάντα έτσι.
Σήκωσε το κουρασμένο σώμα του από το έδαφος και κοίταξε τα καθαρά νερά της λίμνης σαστισμένος. Γιατί Sam? Γιατί μητέρα? Γιατί πατέρα? Γιατί? Αναρωτιόταν χαμένος για άλλη μια φορά. Γιατί όμως? Γιατί να είναι μόνος? Όχι. Ο Dean δεν ήταν πάντα έτσι.
Προχώρησε με αργά και σταθερά βήματα προς την λίμνη. Αφέθηκε απο την δύναμη που τον βοηθούσε να στέκεται όρθιος και γονάτισε στο έδαφος. Κοίταξε στο νερό και είδε το είδωλό του να καθρεφτίζεται. Ο χρόνος σταμάτησε απο εκείνη την στιγμή.
Αυτό συνέβαινε συχνά. Απο τότε που έχασε την οικογένειά του, τα πάντα του. Έκλεινε τα μάτια του για μια στιγμή και ήταν σαν να τα έκλεινε για πάντα. Ξυπνούσε σε άγνωστα μερη. Χαμένος ξανά. Τι σημασία έχει? Δεν έχει μείνει κάνεις να τον ψάξει. Κανείς να νοιαστεί.
Είσαι καλά? Άκουσε μια φωνή. Ήταν αληθινό? Ή μήπως οι δαίμονες που έκρυβε μέσα του έπαιζαν για άλλη μια φορά μαζί του? Όχι δεν είμαι. Όμως δεν ήμουν πάντα έτσι. Είπε και η φωνή του ακούστηκε βραχνή και κουρασμένη. Πόσες μέρες είχε να μιλήσει άραγε? Ακούμπησε σιγά σιγά όλο του το σώμα στο έδαφος και έκλεισε τα μάτια του για άλλη μια φορά ελπίζοντας να μην τα ξανανοίξει.
