Η κατάστασή του είναι σταθερή. Αν αλλάξει κάτι θα σας ενημερώσουμε. Άνοιξε τα κουρασμένα μάτια του και κοίταξε το μέρος γύρω του. Δεν έβλεπε κάτι παράξενο. Ένα κρύο δωμάτιο νοσοκομείου. Ναι. Αυτό το είχε ξαναζήσει άπειρες φορές. Το βλέμμα του συνάντησε κάτι το διαφορετικό αυτή την φορά. Δύο γαλανά μάτια τον κοιτούσαν με απορία. Όχι. Δεν είναι νοσοκόμα. Μου μιλάει? Νομίζει οτι είμαι τρελός? Ήταν αλήθεια τελικά. Μαύρα μαλλιά. Γαλάζια μάτια κι ένα σκοτεινό βλέμμα. Φαίνεται να απορεί με εμένα άλλο όχι τόσο όσο θα έπρεπε.
Η κοπέλα ξεκίνησε να μαζεύει τα πράγματά της. Ήταν τόσο μαγική. Ο Dean ειχε ενθουσιαστεί. Όσο μπορούσε.
- Ο γιατρός λέει ότι είσαι σχετικά καλά. Δεν ξέρω τι έχεις, εγώ απλώς σε βρήκα στα χάλια σου και σε έφερα εδώ. Είπε ψυχρά χωρίς καν να τον κοιτάει. Ο Dean δεν μιλούσε, την κοιτούσε απλά. Για πρώτη φορά μετά από καιρό δεν ένιωθε χαμένος. Την κοιτούσε και ένιωθε ζωντανός. Η κοπέλα έσκυψε και του έγραψε κάτι στο χέρι του. Καθώς έγραφε παράτησε κάτι στο χέρι της.
-Ποιός είναι ο Sam?Το τατουάζ στον ώμο σου γράφει Sam. Η κοπέλα διέκοψε αμέσως αυτό που έκανε και τον κοίταξε αγριεμένη.
-Βλέπω μιλάς! Και είσαι και αδιάκριτος! Είπε θυμωμένα και έκανε να φύγει. Ο Dean δεν μίλησε, για άλλη μια φορά έμεινε σιωπηλός. Εκείνη έφυγε. Λυπήθηκε για αυτό. Όμως την άφησε να φύγει. Τι τώρα, τι μετά. Θα έφευγε αργά η γρήγορα. Όλοι φεύγουν. Έτσι o Dean έμενε πάντα μόνος. Κατηγορούσε τον εαυτό του για αυτό. Έκλεισε τα μάτια του δυνατά και προσευχήθηκε όταν τα ξανανοίξει να δει το αγγελικό της πρόσωπο. Οχι. Δεν θα την δει. Έφυγε, όπως όλοι.
Λίγες στιγμές μετά τα άνοιξε ξανά. Η έτσι νόμιζε. Κοίταξε αυθόρμητα το χέρι του ελπίζοντας να βρει ενα στοιχείο για εκείνη. Τίποτα. Το χέρι του ήταν καθαρό.
Δεν γίνεται να ήταν όνειρο. Πρέπει να την βρώ! Που είμαι? Ο Dean ήταν σπίτι. Στο κρύο και άδειο του σπίτι. Κάθε φορά που βρισκόταν εκεί, βρισκόταν τυχαία. Δεν το αισθανόταν σπίτι του πια. Σπίτι είναι όπου είναι οι δικοί μας ανθρωποι. Και ο Dean είναι μόνος.
Θα φύγω κάποια μέρα από εδώ. Θα βρω την δύναμη. Θα φύγω. Χωρίς εσένα τίποτα δεν είναι ίδιο. Sam εχεις φύγει. Όλοι φύγατε. Αλλά εσύ. Είχες επιλογή και διάλεξες να φύγεις. Δεν ρωτάω γιατί. Το έμαθα πια. Ήσουν αδύναμος και τυφλός. Ήμουν δίπλα σου αδερφέ, όμως εσύ διάλεξες να φύγεις.
Η πόρτα χτυπούσε δυνατά. Ήταν χαμένος στις σκέψεις του και του πήρε λίγη ώρα για να το συνειδητοποιήσει. Βρισκόταν πεσμένος στο πάτωμα. Ήταν πολύ δύσκολο να σηκωθεί από εκεί όποτε αποφάσισε να μην το κάνει.
-Dean! Άνοιξε μου. Η Mary είμαι.
Η Dean σύρθηκε μέχρι την πόρτα και άνοιξε με δυσκολία. Ύστερα αφέθηκε και έγινε ένα με το πάτωμα.
-Τα χάλια σου έχεις! Ξέχασα κάποια πράγματα χθες και ήρθα να τα πάρω. Είπε η κοπέλα με μια άνεση και μπήκε στην κρεβατοκάμαρα. Ήταν βαμμένη και ντυμένη αρκετά προκλητικά και έμοιαζε σαν όλες τις άλλες.
-Δεν σε θυμάμαι. Ειπε ο Dean απότομα και ψυχρά.
-Λογικό! Ήσουν τύφλα χθες! Ειπε εκείνη και έφυγε μέσα σε δευτερόλεπτα. Σαν να μην ήρθε ποτέ στην ζωή του. Ακόμα και αυτές οι γυναίκες δεν έμεναν πολύ.
Νομίζω είναι καλή ευκαιρία να φύγω τώρα Sam. Άλλωστε δεν με κρατάει κάτι εδώ. Παλιά πίστευα πως ήταν αναμνήσεις. Αλλά και αυτές σβήνουν σιγά σιγά απο την μνήμη μου. Εσύ φταις. Προσπάθησα. Πάντα προσπαθώ. Όμως δεν έχει νόημα.
Δεν είχε που να πάει. Ήθελε φύγει απλά. Και το έκανε. Πήγε στο πάρκο. Με ενα μπουκάλι ουίσκι στο χέρι. Ποιός ξέρει που θα ξυπνήσει αύριο.
Νομίζεις οτι θα ξεφύγεις απο εμένα? Όπου κι αν πας θα έρθω. Πάλι αυτη η φωνή τον βασάνιζε. Ήταν η φωνή του. Η φωνή του Sam. Ο δαίμονας και ο άγγελος του.
-Φύγε. Είπε σιγανά. Ήξερε την απάντηση. Δεν θα έφευγε. Ο Sam ζούσε μέσα του βασανίζοντας τον. Άνοιξε το μπουκάλι με το ουίσκι και ξεκίνησε να πίνει χωρίς σταματημό.
Πρέπει να βρω αυτη την κοπέλα Sam. Ήταν μαγευτική. Καθώς την κοιτούσα για μια στιγμή νόμιζα πως έφυγες για πάντα. Είναι η μόνη που μπορεί να με σώσει.
Ξεκίνησε να περπατάει προς άγνωστη κατεύθυνση. Πρέπει να την βρω. Ένας εκκωφαντικός θόρυβος ακουγόταν καθώς ο Dean διέσχιζε τον δρόμο. Ένα αμάξι ερχόταν καταπάνω του. Ξεκίνησε να βρέχει. Το νερό της βροχής έγινε ένα με τα δάκρυα του. Έλα. Όσο πιο γρήγορα γίνεται. Είπε και κοίταξε τον ουρανό απολαμβάνοντας την βροχή. Ένιωσε σαν να το έκανε για τελευταία φορά. Έπρεπε να το απολαύσει.
