Son

ACI

Artık sonuna gelmişti.İliklerine kadar bunu hissediyordu.Geri dönemezdi.Kalbi bunu artık kaldıramazdı.Elini kapıya dayadı.Bir his, soğuk.Kapının penceresinden havaya baktı, hava bugün onun ruh hali gibiydi, karanlık ve soğuk.Kapıyı açtı, ufak saçlarını oynatacak kadar rüzgar esti.Gözlerini kapadı ve ilk adımını attı.Çıplak ayakları kararlı bir şekilde ikinci adımını attı ve üçüncü, dördüncü...Düşünmüyordu, düşünmek onu durdurabilirdi.Gözlerini açtı, kan çanağına dönmüş olan gözleri artık ileriyi göremiyordu sadece siyah bir boşluğun içindeydi.Zaman kavramı onun için bitmişti.Gecenin gündüzün ne önemi vardı ki o her an aynı duyguyu yaşıyordu, acı.Son adımını attı ve hafifçe eğilerek baktı.Onuncu kat yeterince yüksek miydi?Nefesini tuttu.Şimdi aylarca zihninin gerisine attığı bütün düşünceler beynine hücum etti.Geride bıraktıkları, bencilliğini affede bilecekler miydi?Annesi...Tekrar gözlerini kapadı.Annesi onu anlayacaktı çünkü hep onu anlamıştı şimdide anlayacaktı.Yavaşça korkuluğun üstüne çıktı.Hafif bir sendelendi.Geleceği olmayan bir hayatın hak ettiği bir son o bunu öyle kabul ediyordu.Bedenini taşıyan bacakları artık dayanmıyordu.Bu işkenceye bir son vermeliydi ve kendini öne doğru serbest bıraktı.Şimdi rüzgar bedenini sertçe dövüyordu.İkinci bir his, pişmanlık.Bir yerlere tutunmak istedi.Ellerini boşlukta savurdu ama her şey için çok geçti.Kulakları tırmalayan bir çığlık ve gözleri o yöne çeviren bir ses, oraya buraya sıçramış kan ve yerde parçalanmış bir genç.