The Road Trip L.P

3. Het was hem of ik.

Terug in de auto was het angstvallig stil. Ik kon niet praten. Ik was totaal in shock. Liam sloeg tekens met zijn vuist op het stuur terwijl hij vloekte. Hij reed de auto naar een motel ergens aan de kant van de weg, een paar dorpen verderop. Ik verstopte mijn met bloed bekleefde handen in mijn zakken van mij sweater terwijl we naar onze kamer liepen. Veel was het niet. Een tweepersoonsbed, een klein bureautje en een nog kleinere tv die uit het jaar nul kwam.

Liam bracht me naar de badkamer en zodra hij weg was kleedde ik me uit. Op mijn kleren zaten sporen bloed, op mijn gezicht, mijn armen. Ik stapte onder de douche en liet het warme water al het vuil dat op mijn lijf zat geplakt eraf spoelen. Ik had moeite overeind te blijven staan. Ik voelde me duizelig.

Ik droogte me af, kleedde me aan en ging terug naar de kamer. Liam liep haastige rondjes in de kamer. Ik wilde hem vertellen dat hij kalm moest blijven, maar dat kon ik gewoon niet. 'Waarom schoot je?' riep Liam. Er klonk paniek in zijn stem. Ik ging op het bed zitten en dacht na over een goed antwoord. 'Ik was bang.' Legde ik uit. 'Dat is toch geen reden om hem neer te schieten.' Liam klonk boos. Zo boos had ik hem nog nooit gezien. 'Het was hem of ik. Ik wilde niet afwachten totdat hij schoot.' Schreeuwde ik. Liam ging met zijn hand door zijn haar en zuchtte diep in. 'Hoe lossen we dit op? We staan op de beveiligingscamera's. Als ze het ontdekken, wat ze zeker gaan doen, worden we verdacht van moord.' Zei Liam. Hij praatte in een rap tempo. Er ontstond een geschrokken uitdrukking op Liam's gezicht. 'We hebben iemand vermoord.' Liam steunde met zijn vuisten op het bureau. We hadden het verpest.

Die nacht kon ik niet slapen. Gedachten raasden door mijn hoofd als een stoomtrein zonder bestemming. Ik hoorde buiten auto's rijden, stemmen van mensen. En ik was bang. 'Liam,' fluisterde ik. 'slaap je al?'

'Nee, ik kan niet slapen.' Ik draaide me om en zag zijn open ogen naar het plafon staren. 'Wat gaan we doen?' vroeg ik. 'Ik weet het niet.' Liam strekte zijn arm uit en sloeg hem om me heen. Hij drukte me zachtjes tegen zich aan. 'Ik ben bang.' Zei ik. 'Ik ben ook bang.' Het stelde me niet gerust. 'Misschien moeten we morgen naar de politie gaan.' Stelde ik voor. 'We biechten alles op. Vertellen ze dat we in een lastige positie zaten. Zeggen dat je ik me in een levensbedreigende situatie bevond. Wij zijn niet de daders, wij zijn het slachtoffer.' Liam zuchtte. 'Oké, morgen gaan we naar de politie en vertellen we ze alles.' Het stelde me een beetje gerust. Morgen zou alles opgelost zijn.

De volgende ochtend werd ik wakker in een leeg bed. Ik schrok wakker, hoopte dat gisteravond allemaal een nachtmerrie was. Ik liet me weer vallen in het bed en keek geschrokken op toen de deur open ging. Liam kwam binnen. 'Ik heb koffie gekocht.' Zei hij en hij zette een beker neer op het kastje naast het bed. 'Bedankt.' Zei ik terwijl ik aan de koffie slurpte. Liam zette de tv aan. Ik staarde naar het beeldscherm maar nam de beelden niet in me op. Het kwam gewoon niet bij me binnen. 'Wren...?' Ik keek naar Liam. 'Wat?' Ik zag Liam's geschrokken gezicht. Hij wees naar het tv scherm. 'Op de tv, dat zijn wij.' Ik keek naar de tv en zag wazige beveiligingsbeelden. Ik zag mijn eigen geschrokken gezicht en mijn hand die naar de lens wees. Liam stond naast me en had dezelfde blik over zijn gezicht. We waren zo makkelijk te herkennen. 'Gisteravond is er in de buurt van Chesterfield een tankstation overvallen. Twee jongeren worden verdacht van moord op de 43 jaar oude John Del Rose. Ook wel bekend als de blauwe reiger.' Ik luisterde aandachtig en liet de woorden tot me doordringen. 'Een paar dagen geleden is dit meisje genaamd, Wren Montgomery, als vermist persoon opgegeven. Ook weten we dat ze met Liam Payne, van One direction, is gesignaleerd.' Er verscheen een politieagent op het scherm. Achter hem was het tankstation te zien. 'We zijn met man en macht bezig de twee jongeren op te sporen.' Zijn stem veroorzaakte rillingen over mijn gehele lichaam. 'We weten dat ze richting het noorden rijden,' Een vrouwelijke presentator kwam in beeld. 'Als u weet waar deze twee jongeren zijn of ze ziet, neemt u dan alstublieft contact op met de politie.' Ik slikte. 'We worden verdacht van moord.' Bracht Liam met moeite uit. Hij ging aan het voeteneinde van het bed zitten en staarde glazig naar het tv scherm. Hij vloekte en ik wist dat we goed in de problemen zaten. Want Liam vloekte alleen als er iets goed mis was.