The Road Trip L.P

2. Wij zijn kwijt.

De volgende dagen spraken Liam en ik geregeld af. Hij legde me uit hoe je zo snel mogelijk een alien kon doden zonder teveel herrie te schoppen en hoe je het best een auto kon stelen van de rijken. Het was allemaal heel leerzaam en ik genoot van zijn bijzijn tot die maandag en hij opeens 's middags voor mijn deur stond. 'Sorry, Liam. Ik kan vandaag niet langs komen, morgen heb ik een toets wiskunde en ik moet nog zoveel leren...'

'Daarvoor ben ik hier niet.' onderbrak hij me. Zijn serieuze stem maakte me angstig. 'Mijn manager belde me net. Morgen vlieg ik naar Japan. Onze break zit erop.'

'Ik wil niet dat je gaat.' Bracht ik met moeite uit. 'Ik wil je niet weer kwijtraken, ik heb je net terug.' Ik voelde hoe de paniek toe sloeg. ik wist natuurlijk wel dat Liam op een gegeven moment weer terug zou moeten gaan naar dat beroemde wereldje van hem, maar ik had gedacht dat hij hier nog langer zou blijven, zodat we de wereld voor de twintigste keer zouden kunnen redden van haar ondergang. 'Het spijt me, Wren. Ik kan er niks aan veranderen.'

'Spijt? Daar heb ik niks aan. Jij vliegt morgen naar Japan. Jij pakt je leven weer op terwijl je mij hier weg laat rotten.' Ik voelde de boosheid in me opkomen. Ik wist natuurlijk ook wel dat hij er niks aan kon veranderen. Maar ik vond het gewoon oneerlijk. Dat hij wel zo'n leven leidde en ik niet. 'En ons plan?' ging ik verder. 'De road trip. Ben je nog van plan dat door te laten gaan?' Liam zweeg, staarde me schuldig aan. 'Ik ben bang dat dat niet gaat. We hebben het gewoon ongelofelijk druk met de tour, ons nieuwe album.' Ik begon zenuwachtig te lachen. Dit was niet te geloven. Weer liet hij me vallen. 'Na vorige week dacht ik echt dat ik je weer terug was, Liam. Maar na vandaag weet ik niet of die jongen die ik kende er nog wel is.' Ik sloot de deur voor zijn neus dicht.

Diezelfde avond nog, zat ik nog voor het avondeten, in mijn kamer met mijn koptelefoon op mijn hoofd. Ik lag op mij bed en luisterde naar Pierce the Veil. Ik hield ervan om als ik boos was naar dat soort muziek te luisteren. Het maakte me op de een of andere manier rustig (hoe gek dat ook klonk). Toen mijn moeder plots, zonder te kloppen mijn kamer binnen kwam. 'Kan je niet kloppen.' Schreeuwde ik. Mijn moeder zuchtte geïrriteerd, ik kon de frustratie van haar gezicht aflezen. Ze hield een papier omhoog. 'Wat is dit?' Ik tuurde naar het papier. 'Mijn rapport.' Constateerde ik. 'Waarom heb je mij dit niet laten zien en vind ik het bij het grofvuil.' Ik haalde mijn schouders op en wilde mijn koptelefoon weer opzetten. Ik had geen zin in dit gezeur. 'Jongedame,' Mijn moeder trok hardhandig de koptelefoon van mijn hoofd af. 'Ik wil dat je naar me luistert en me verteld waarom je dit weg hebt gegooid.' Ik zweeg en haalde mijn schouders op. Mijn moeder ging met haar handen door haar haar. 'Vier vijven.' Zei wees met haar vinger nadrukkelijk naar het papier. 'Je staat vier onvoldoendes. Hoe denk je dat nu nog in te halen.'

'Ik probeer het gewoon en anders doe ik het volgend jaar gewoon over.'

'Wat is dat nou weer voor instelling?' Mijn moeder zuchtte en ik zag dat ze moeite had om zichzelf in te houden. 'Hoe gaan we dit oplossen?' vroeg ze kalm. 'Niet.' antwoordde ik. Mijn moeder rolde met haar ogen. 'Ik wil dat je op je kamer blijft en je komt pas weer beneden totdat je minstens een uur hebt geleerd. Ik ga nu naar mijn etentje en als ik weer thuis kom heb je voor je komende toetsen geleerd. Afgesproken?' Ik zuchtte. 'Best.' Ze gaf me een kus en verliet de kamer. Boos liet ik me op mijn bed vallen. Ik wilde dit niet. De regels, de uitputtende stress. Ik wilde vrijheid. En ik wilde het nu.

Mijn moeder had mijn kamerdeur van buiten op slot gedaan. Boos trok ik aan de deurknop totdat ik realiseerde dat ik hem met geen mogelijkheid open zou krijgen. Ik begon rondjes door de kamer te lopen. 'Mooi niet dat ik hier de hele avond zou zitten.' Ik pakte mijn telefoon en zocht naar Liam's nummer. Hij nam gelukkig snel op. 'Liam, ik heb je hulp nodig.' Zei ik. 'Wat is er aan de hand?'