The Road Trip L.P

1. Dit is nog maar het begin.

Zo lang als ik me al kon herinneren waren Liam Payne en ik beste vrienden. Van spelen in de zandbak tot belletje trekken bij de buren. De eerste keer dat ik hem had ontmoet was toen ik en mijn moeder hier een paar dagen na mijn zevende verjaardag, Wolverhampton kwamen wonen, tegenover het huis van Liam Payne. Mijn moeder raakte bevriend met zijn ouders dus speelde Liam en ik geregeld, buiten verstoppetje of binnen gave videogames waar we eindelijk nog veel te jong voor waren. Liam Payne was zoals ik het zelf altijd noemde mijn eigen persoonlijke wonder. Hij was de beste vriend die ik ooit had gehad en de liefste jongen die ik ooit had gekend. Hij was niet als de rest, irritant of onvolwassen. Nee, Liam was lief, zorgzaam en trouw. En daarom mocht ik hem zo graag.

Totdat hij in 2010 voor de tweede keer auditie deed voor de X-factor en zijn leven definitief veranderde. Hij verliet Wolverhampton, werd beroemd en onze werelden dreven uit elkaar. Ik zag hem niet. Jaren gingen voorbij totdat zijn auto vandaag voor het huis van de familie Payne stopte. Liam Payne was terug. De Liam waarmee ik altijd zandkastelen bouwde, de Liam waarmee ik piraatje speelde, de Liam die plotseling wereldberoemd werd en mij niet meer zag zitten.

Ik had graag naar hem toe willen gaan, om een gesprek met hem aan te knopen, herinneringen ophalen, maar na al die jaren waren we haast vreemde voor elkaar geworden. En ik wist niet hoe hij zou reageren, dus bleef ik in mijn kamer zitten, starend uit het raam, om misschien een glimp op te vangen van de oh zo beroemde Liam. Maar na een tijdje gaf ik al op want we gingen eten.

Mijn moeder had een stoofschotel gemaakt van aardappelen en gehakt. Ze schepte mijn bord vol terwijl ik uit het keukenraam staarde, naar Liam's huis. 'Liam is terug.' Mompelde ik terwijl mijn moeder een bord vol eten voor me neerzette. 'Goh, dat is lang geleden. Wat is het...6 jaar?' Ik zuchtte. '4 jaar, mam. Het is 4 jaar geleden dat Liam vertrok om dit kleine stadje achter zich te laten om de wereld te onderzoeken en alles hier achter te laten.' Het kwam er hard en bars uit. Mijn moeder zweeg, nam niet eens de moeite om tegen me in te gaan. Allebei wisten we dat dat geen goed idee zou zijn.

Er hing een oorverdovende stilte boven de keukentafel totdat me iets te binnen schoot. 'Zaterdag geeft Nicole een feest. Het is toch wel goed dat ik daar heen ga.' Ik prakte wat in mijn stoofschotel. 'Zaterdag is je nichtje jarig. Ze kijkt er al weken naar uit en ik heb je tante beloofd dat we er zullen zijn.' Ik zuchtte geïrriteerd. 'Hoe vaak moet ik het nog herhalen, mam. Ik. Ga. Niet. Mee. Ik ben veel te oud voor die kinderachtige spelletjes. En daarbij ik heb Nicole al verteld dat ik er zal zijn.'

'Wren, Isabella is je nichtje. Ze zou het echt geweldig vinden als je kwam.' Mijn moeder bleef rustig. 'Jammer dan, want ik ga niet.' zei ik. 'Dat is niet aan jou, jongedame. Isabella is je nichtje en ze houd ontzettend veel van je. Je gaat gewoon.'

'Ik ga niet.'

'Je gaat mee en daarmee is deze discussie gesloten.' Ik zuchtte nijdig, stond zwijgend op, schoof mijn stoel aan, rechte mijn rug en stampte de kamer uit.

Ik liep door de gang terwijl ik mijn moeder mijn naam hoorde roepen, maar ik luisterde niet. Ik opende de voordeur en ging naar buiten. Het was koel. Een mooie zachte zomeravond. Ik liep over het tuinpad en leunde tegen de brievenbus. De koelte maakte me rustig. Het kalmeerde me. 'Hey Wren.' Ik keek op. Tuurde door de schemering naar een gezicht dat bij de stem hoorde en toen zag ik Liam aan de andere kant van de straat staan. Hij keek me ondeugend aan, liep op me af en bleef een paar meter voor me stilstaan. 'Payne, lang niet gezien.' Hij boog zich naar voren en gaf me een knuffel. Het voelde raar... stijfjes en een beetje onnatuurlijk. Hij liet me weer los en deed zijn handen in de achterzak van zijn spijkerbroek. Dat deed hij altijd als hij zenuwachtig was. 'Hoe gaat het?' vroeg hij. Ik haalde mijn schouders op. 'Best.'