Bangtan ‖ OT7 [9]

Kim SeokJin

තමන් හොඳටම අඳුනන, තමන්ට හොඳටම හුරුපුරුදු ඒවගේම හැමදාම ගමන් ගියපු පාර අතෑරලා දාලා, නන්නාදුන එහෙමත් නැත්තම් වෙනස්ම පාරක ඔයාට කවදාමහරි යන්න වුණොත්, ඔයාට ඒ පාර දිගේ වෙනදා ගියපු පාරේ ඇවිඳගෙන ගිය තරම් සැහැල්ලුවෙන් ඉස්සරහට යන්න පුළුවන් වේවිද?

විශේෂම කාරණාව තමයි, ඔයාට ඒ පාර අළුත් වුණත් ඒ පාරට පුරුදු පරණ මිනිස්සුන්ගෙන් ඔයාට ලැබෙන අමුතු බැල්මවල් නිසා දැනෙන අපහසුතාවය වචනෙන්වත් විස්තර කරන්න තරම් අමාරු වෙන එක තමයි මේ ලෝකෙ තියෙන ලොකුම අපහසුතාවය වෙන්නෙ.

.

.

.

.

.

.

.

"තව කොච්චර කාලයක් සොක්ජිනාට එයාගේ අත රෙස්ට් කරන්න වේවිද ඩොක්ටර් හන්?? අපිට තව සති තුනකින් වේගාස් ශෝස් තුනක්ම තියෙනවා.... ඒවා පරක්කු කරන්න අපිට කොහොමටවත්ම බැහැ.."

සොක්ජින්ගේ වම් අතේ දබර ඇඟිල්ලේ අද දවසට ගත්තු පස්වෙනි එක්-රේ එක දිහා බලාගෙනම සොක්ජින්ගේ මැනේජර් මිස්ටර් දෝහොන් එයාගේ ඇහිබැම උඩට ඉස්සුවේ හුඟක් බැරෑරුම්ව බව සොක්ජින්ටත් හොඳටම පෙනුණා.

"එයාගේ ඇඟිල්ල තව සති හත-අටක්වත් රෙස්ට් කලේ නැත්තම් මේ වෙලා තියෙන ඩැමේජ් එක මීට වඩා වැඩිවේවි....."

අද දවසට ගෙවෙන විසිවෙනි පැය මේක වුණත් තවමත් එක වචනයක්වත් කතා නොකරපු සොක්ජින් දිහා බලාගෙනම ඩොක්ටර් හන් එහෙම කිව්වේ, සොක්ජින්ගේ දබර ඇඟිල්ලට අළුත් කාස්ට් එකක් දාන අතරෙයි.

"ඉක්මණටම මිස්ටර් ජින්ව සර්ජරි එකට යවමු..... නැත්තම් මේ පුංචි ඉන්ජරි එක එයාට ලොකු පේන් එකක් දේවි....."

සොක්ජින්ට අද දවසටම දුන්නු පේන්කිලර් ප්‍රමාණය ලියපු නෝට් එක දිහා බලාගෙනම ඩොක්ටර් හන්, එයාගේ නළලත් අතගගා මැනේජර් දෝහොන්ට එයාගේ අදහස් විස්තර කලා.

"හරියට ස්ට්‍රචින් කරලා ප්‍රැක්ටිස් පටන්ගන්න කියලා මෙයාට කොච්චරවත් කිව්වත්, හැමදාම කලේ ඉතින් අර ජන්ගුක්ශීගේ හරි ජිමින්ශිගේ හරි පස්සෙන් ගිහින් එයාලටත් වදදෙන එක විතරනේ.... දැන් ඉතින් හරිනෙ අමාරුව..."