Het moment dat ik je zag• ft bankzitters

~19~

Maandag 18 september
      11:48

Ik word wakker op de schouder van mat. Hij is al wakker en zit op zen telefoon. "Hey ben jij ook wakker?" Vraagt hij lief  "Nee" antwoord ik.

Hij lacht een beetje tot hij ziet hoe wit ik ben. "Misschien is het tijd om een beetje te eten?" Vraagt Matthy lief. Ik knik ruig van nee.

Ik wil niks eten dan kom ik weer aan en ik ben net zo goed bezig. Als ik op wil gaan staan om naar het toilet te gaan word ik opeens heel erg duizelig, alles draait.....

Opeens is alles zwart.

Pov Matthy

Als Sanne opstaat word ze opeens nog witter dan ze al was. Alle kleur verdwijnt uit haar lichaam en ze legt haar hand op der hoofd. Ik wil net op gaan staan om haar even te ondersteunen als ze met een harde klap op de grond valt met haar hoofd tegen de punt van het bed.

Kut, kut, kut wat moet ik doen?!
Er stroomt bloed uit der hoofd en ik pak snel me telefoon en ga op de grond zitten. Ik heb geen tijd om verband te pakken dus leg maar een theedoek op haar hoofd die hier nog lag van toen ik me water om stootte.

Ik bel snel 112,

"112 wat is u noodgeval?" Zegt een vrouw aan de andere kant van de lijn "Uhm mijn vriendin voelde zich niet lekker en toen ze ging op staan viel ze flauw en viel met der hoofd tegen de punt van het bed" ik begin te paniekeren.
Ondertussen komt Koen ook binnen stormen. "Wat is er aan de hand?!" Ik leg men wijsvinger op me mond zodat Rob kan zien dat hij nu stil moet zijn.

"We laten zo snel mogelijk een ambulance komen" zegt de vrouw aan de andere kant van de lijn.

De vrouw probeert mij rustig te houden tot de ambulance er is. Gelukkig helpt Koen ook een beetje. De vrouw verteld dat het belangrijk is dat we zorgen dat ze zo min mogelijk bloed verliest.

Gelukkig komt de ambulance snel. Ee stappen 4 mensen uiten komen met een brancard naar binnen. 2 mannen verbinden haar hoofd zo snel mogelijk zodat ze niet meer bloed verliest. De ander 2 mannen tillen haar op de brancard. Rob komt ook opeens en zegt dat hij mee gaat de ambulance in. Dat maakt me wel een beetje pissig.

Ik start snel me auto op en rij naar het ziekenhuis. Ondertussen informeer ik de andere jongens ook want we zouden een verstoppertje video gaan opnemen.

Eenmaal aangekomen loop ik gelijk naar binnen, de vrouw aan de balie zegt dat ik naar verdieping 4 kamer 341 moet.

Als ik daar ben mag ik niet eens naar binnen en moet in de wachtkamer gaan zitten. De tijd lijkt uren te duren terwijl ik net 10 minuutjes zit

20 minuutjes....

30 minuutjes.....

45 minuten...

Een uur....

1,15 uur...

1,30 uur..

1,45 uur...

De tijd gaat zo langszaam elke seconde duurt eeuwen. En dan na bijna twee uur mag ik toch de kamer in!

"Sorry dat u zo lang moest wachten meneer maar we moesten haar hoofdwond hechten en uitzoeken wat de reden was dat ze flauwviel" zegt de dokter in de kamer "oh geeft niet" ik loop door en zie Sanne liggen. De wond op haar hoofd is groot. Ze is blijkbaar erg veel bloed verloren.

Gelukkig is ze nu wel wakker, ze ziet nog steeds helemaal wit. Ik wil haar een knuffel geven maar ze ligt aan een infuus dus dat gaat niet zo handig.

Ook praat Sanne niet veel. Na een tijdje komt de Moeder van Sanne ook de kamer binnen. Ik ken haar al want het is wel de moeder van me beste vriend. Wat me opvalt is dat Rob al lang weg is voordat ik überhaupt de kamer in kwam.

Dan als het bezoekers uur over is mag 1 iemand blijven, Sanne haar moeder heeft morgen een hele belangrijke vergadering dus ik blijf.
Roaul komt zo ook nog even om me spullen te brengen.

Ik probeer met Sanne te praten maar het heeft niet zoveel zin. Ik streel haar rustig over der arm heen. Ze is zo moe dat ze er bij in slaap valt.

Het is ook nog maar drie uur dus ik besluit even een rondje te gaan lopen en op me telefoon te scrollen als ik terug ben.

~time skip~

Als het half zes is komt er eten aan. Er is tomatensoep met oerbrood, dat vind ik zelf zo lekker. Sanne heeft na een kwartier ook nog geen hap genomen en het ziet er ook niet naar uit dat ze dat nog gaat doen.

"Het San je hebt je eten echt nodig. Ik weet dat je dit niet wil maar wil je het dan voor mij doen?" Ik kijk haar met puppy oogjes aan waardoor Sanne moet lachen.

Ze breekt een klein stukje brood af en doopt het in de soep. Ik krijg een grote glimlach op me gezicht. "Bedankt Sanne maar misschien heel dit broodje? Dit is bijna niks! Je kan het hè"

Het duurt even maar na een tijdje heeft ze het broodje eindelijk op. Ik geef haar een knuffel.

We kijken nog een beetje op de tv maar er zijn geen leuke zenders dus we gaan maar Netflix kijken op me telefoon.

Sanne valt ook gewoon in slaapt onder de film. Ik geef haar een kusje op der voorhoofd en ga ook slapen~