စိတ်လွင်ပြင်

.

တစ်နှစ်
တစ်နှစ်ဆိုတဲ့အချိန်ပြည့်ဖို့ရက်ပိုင်းပဲလို​တော့တယ်
အချိန်ကအ​ကောင်းဆုံး​ဆေး ဆို​ပေမယ့် ဒီတစ်နှစ်ဆိုတဲ့အပိုင်းခြားတွင်းမှာ ဒဏ်ရာ​​တွေကအနာ​ဖေးမတတ်​သေးဘဲ လတ်ဆတ်လို့..
ကြိမ်း​သေ​ပေါက်အနာ​တွေကျက်​နေပြီဆိုတဲ့အ​ရေခွံလွှမ်းထားလဲ မ​ပျောက်​သေးတဲ့ဒဏ်ရာ​တွေ
'​မေ​မေ'ဆိုတဲ့စကားလုံးနှစ်လုံးကြားရုံနဲ့တင် ​သွေးစိမ်းပြန်ထွက်နိုင်တဲ့ဒဏ်ရာ​တွေ
ငါ့မှာဘယ်​လောက်လွမ်းလွမ်းနှုတ်က​နေထုတ်မ​ခေါ်နိုင်​လောက်​အောင်ဘဲ

စကား​ပြော​နေရာက တစ်​နေရာရာကိုရည်ရွယ်ချက်မရှိစိုက်ကြည့်ရင်း တိတ်ဆိတ်သွားတဲ့ ​ဖေ​ဖေ့ရဲ့စကားသံ​တွေ မှိုင်းညို့သွားတဲ့မျက်ဝန်း​တွေ..
​ဖေ​ဖေလည်းတူညီတဲ့ နာကျင်မှုထဲပိတ်မိ​နေတုန်းတူပါတယ်...

'​မေ​မေ' ကငါတို့အတွက်'အိမ်'နဲ့တူတဲ့ သက်ရှိနတ်သမီးဆို​တော့ ဒီ​ပျောက်ဆုံးမှုက ငါ့တို့အတွက်ယိမ်းယိုင်​စေတာပုံမှန်ပဲ​ပေါ့
​ဖေ​ဖေက လွတ်လပ်တာကိုသ​ဘောကျတဲ့လူ ၊ကိုယ့်စိတ်သ​ဘော ကိုယ့်ခံယူချက်တိုင်းပဲ ​​လွတ်လွတ်လပ်လပ်​နေချင်တဲ့လူ... ​
​မေ​မေ က​တော့ ​ဖေ​ဖေ့ကိုတစ်ခွန်းမှအပြစ်မဆိုဘဲပါရမီဖြည့်​ပေးနိုင်တဲ့လူ​ပေါ့
​ကျောင်းဆရာအလုပ် ၊အစိုးရဝန်ထမ်းအလုပ်​တွေ တစ်ခုပြီးတစ်ခု​ပြောင်းလုပ်ဖူးတဲ့​ဖေ​ဖေက အဲ့ဒီ့​လောကရဲ့ ကြီးနိုင်ငယ်ညှင်း​တွေ လာဘ်​ပေး လာဘ်ယူ​တွေ ဒီလို ဒီလို​တွေကို သည်းခံနိုင်တဲ့လူမှမဟုတ်တာ
ဝန်ထမ်းဘဝကိုနှုတ်ထွက်ပြီး ဆိုင်ကယ်ကယ်ရီ​မောင်း​တော့လည်း ဘာမှမ​ပြော ပြုံးပြုံးပဲ မိသားစုအတွက်စဥ်းစားပါဦးဘာညာတစ်ခုမှမ​ပြောခဲ့တာ​မေ​မေက ဘယ်သူ​တွေဘယ်လိုအပြစ်တင်တင် ​မေ​မေက ​ဖေ​ဖေကိုတစ်ခါမှမငြိုငြင်ခဲ့တာ..
အဲ့လိုလူကိုရုတ်တရက်ဆုံးရှုံးရ​တော့ ​ဖေ​ဖေ့ဘဝကြီးပြိုလဲသွားသလိုခံရမှာပဲ​ပေါ့

ငါလည်းဘာထူးလဲ ငယ်ငယ်ကတည်းကခွဲ​နေရ​ပေမယ့်လည်း ငါဘယ်​လောက်ဆိုးဆိုးအမြဲပြန်စရာအိမ်ရှိတယ်ဆိုတဲ့အသိ ငါ့ကိုဘယ်သူ့မှမလိုချင်​တော့ရင်​တောင် အရာရာကိုအရှုံး​ပေးရရင်​တောင် ငါခိုခွင်စရာ​မေ​မေ့ရင်ခွင်ရှိ​သေးတယ်ဆိုတဲ့အသိနဲ့ အမြဲလုပ်ချင်ရာလုပ် ဆိုးချင်သလိုဆိုးပြီး ​ပျော်ရွှင်​နေနိုင်ခဲ့တာ...
ငါကအရမ်းဆိုးလို့ကျ​တဲ့​မေ့​မေ့မျက်ရည်ပဲဖြစ်ဖြစ် ငါက​တော်လို့ ပြုံး​ပျော်​နေတဲ့​မေ့​မေ့အပြုံး​တွေပဲဖြစ်ဖြစ် ငါ့အတွက် လုံခြုံ​နွေး​ထွေး​စေခဲ့တာ...
​
အဲ့လို​နွေး​ထွေးမှု​​တွေကို ငါဘယ်လိုလက်လွှတ်​ပေးနိုင်မှာလဲ...
​မေ​မေ ​အေး​အေးချမ်းချမ်းသွားနိုင်​အောင် လွှတ်ချ​ပေးလိုက်ရမှာသိ​ပေမယ့် ငါမလုပ်နိုင်​သေးဘူးရယ်
ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ
တစ်​နေ့​နေ့ပြန်လာမှာ ဆိုတဲ့မဖြစ်နိုင်တဲ့​မျှော်လင့်ချက်ကြီးထားပြီး ဖက်တွယ်ထားမိတုန်းပဲ