MAHKUMLUKTAN GERÇEĞE

2

Sabah

Uyandığımda saat 8'di. Telefonu elime alıp biraz sosyal medyada gezindim. İçeri annem girdi.

-Günaydın kızım.

Cevap vermedim. Dolaptan gri eşofmanımı ve siyah tişörtümü çıkardı. Eşofmanımı giydirdi. Beni kaldırıp yatağın başlığına yaslattı. Tişörtümü giydim. Annem odadan çıktı. İçeri babam ile girdi. Babam beni sandalyeye oturttu. Babam odadan çıktı ben de anneme döndüm.

-Anne tuvalete gitmem gerekiyor.

-Tamam kızım gel.

Banyoya girdim annem beni tuvalete oturttu.

-İşin bitince çağır.

Eşofmanımı ve çamaşırımı zorda olsa indirdim. İşimi bitirdikten sonra yine zorla çektim ve anneme seslendim.

-Anne!

Annem içeri girdi beni sandalyeye oturttu. Lavaboya ilerledim. Annem musluğu açtı. Elimi yıkadıktan sonra kapattı ve havluyu uzattı. Elimi kuruladım ve havluyu geri verdim.

Banyodan çıkıp odama geçtim ve elime telefonumu aldım. Derin'e mesaj attım.

*Günaydın.*

Çevrimiçi değildi. Ben de telefonu kapatıp mutfağa geçtim. Babam oturmuştu. Yerime geçtim.

-Günaydın baba.

-Günaydın kızım. Psikoloğu ayarladım. Yarın öğlen 1'de gelecek.

-Tamam.

Annem de oturdu ve kahvaltıyı yaptık. Annem ile babam konuşuyorlardı. Ben banyoya ilerledim. Musluğa uzanmaya çalıştım. Olmuyordu yetişemiyordum. Lavabonun mermerine elimi dayayıp kalkmaya çalıştım olmadı. Artık dayanamıyordum. Bu basit işi bile yapamıyordum. Elimi yumruk yapıp mermere vurdum ve bağırmaya başladım.

-Yapamıyorum lanet olsun yapamıyorum! Bu basit işi bile yapamıyorum!

Kafamı mermere koyup hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım. Annem ile babam koşarak içeri girdi. Annem kollarımdan tutup beni sakinleştirmeye çalışıyordu.

-Kızım nolur sakin ol anneciğim nolur kızım!

-Anne olmuyor! Yapamıyorum! Basit işleri bile yapamıyorum!

-Tamam kızım dur sakin ol canım benim! Tedavi olmayı kabul etmen gerekiyor kızım işte!

-Anne biliyorum! Ama olmuyor! Niye istemiyorum bilmiyorum!

-Tamam annecim gel sakinleştirelim seni.

-Annem bana sarılıp başımı okşadı. Annemin omzunda ağlamaya devam ettim. Sakinleşmeye çalışıyordum. Nefes alamıyordum. Birden kolumda bir acı hissettim ve sonrası karanlık.

3 saat sonra

Gözlerimi açtığımda odamdaydım. Bayılmıştım sanırım. Kendime geldiğimde annem ile babamı gördüm. Annem uyandığımı görünce hemen bana sarıldı.

-Daha iyi misin anneciğim?

Boğuk bir sesle cevap verdim.

-Hayır.

Annemin yüzü düştü. Babam yanıma geldi.

-Sakinleştirici iğne yaptık sana. Nefes alamıyordun bayılacaktın.

Elim boğazıma gitti. İkiside endişeyle bana baktı.

-Durun bir an nefes alamadım.

Annem babama döndü.