ထုတ္မသုံးျဖစ္ေတာ့တဲ့ ကင္မရာေလး
"ဒါ…ဒါက…!"
"ေအးမင္းအတြက္၁၉ႏွစ္ျပည့္လက္ေဆာင္ႀကိဳက္လား…"
ပါဆယ္ဖူးေလးထဲကကင္မရာေလး ကိုၾကည့္ကာ မ်က္ရည္ေလးပင္ေဝ့ခဲ့ရသည္။
ကိုယ္ကလိုခ်င္တာဟိုအရင္ထဲက အိမ္ကလည္းမဝယ္ေပး ဝယ္ဖို႔ပိုက္ဆံကလည္းအခုထိမျပည့္ခဲ့ အခုေတာ့ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေခၚ ကိုယ့္crhႀကီး ေမြးေန႔လက္ေဆင္တဲ့လား
"ဟင့္ ေက်းဇူးပဲေဟ်ာင့္ ငါေတာ္ေတာ္ႀကီးလိုခ်င္ေနခဲ့တာ…"
"သိတယ္ေလငါကထူးငယ္ဆို ေသာေကာင္ေလးရဲ႕ခ်စ္ရပါေသာသူငယ္ခ်င္းႀကီးပါ သိတာေပါ့"
"ေက်းဇူးေက်းဇူးမ်ားႀကီးတင္တယ္ ဇြဲ"
"အင္းဒါေပမဲ့ တစ္ခု႐ွိတယ္"
"ဘာလဲဟင္…"
"ဒီကင္မရာကို တစ္ျခားသူစိမ္းတစ္ေယာက္အတြက္ဘယ္ေတာ့မွမ႐ိုက္ေပးရဘူး ႐ႈ႕ခင္းေတြနဲ႔ မိသားစုဝင္ရယ္ငါ့ပုံရယ္မင္းပုံပဲ႐ိုက္လို႔ရမယ္ ဂတိေပးလား"
"အင္းးးးး"
"တစ္ခု႐ွိေသးတယ္ ငါတို႔မလၤာပြဲၾကဒီ ကင္မရာေလးနဲ႔ပဲ႐ိုက္ရမယ္ေနာ္ "
"အင္းငါဂတိေပးတယ္…"
"အင္းဒါေၾကာင့္မင္းကိုခ်စ္တာ မြ…!"
ထိုေန႔ကေနစၿပီး လက္သန္းခ်င္းခ်ိတ္ကာဂတိေတြအထပ္ထပ္ေပးခဲ့ၾကသည္။
ႏွစ္ေတြအမ်ားႀကီးထိုဂတိကိုတည္ခဲ့တယ္
သဘာဝ႐ႈ႕ခင္းနဲ႔ဇြဲရဲ႕ပုံကလြယ္ရင္ က်ေနာ့္ကင္မရာထဲဘာမွမ႐ွိေတာ့ဘူး
ေနာက္၆ႏွစ္အၾကာမွာေတာ့
"ခ်စ္တယ္ ဇြဲငါမင္းကိုခ်စ္တယ္"
"အင္းးငါလည္းငယ့္ကိုခ်စ္တယ္"
"တကယ္လား…!"
"ဒါေပါ့ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းကိုကိုယ္ကမခ်စ္ရင္ဘယ္သူကခ်စ္မွာလည္း မင္းမွာရည္းစားလည္းမ႐ွိဘဲနဲ႔"
ေပ်ာ္လို႔မဆုံးခင္မွာ သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္ေအာက္သူကဆြဲသြင္းျပန္သည္။
"ငါ့ကိုမေျပာနဲ႔ မင္းမွာေရာခ်စ္သူမ႐ွိဘဲနဲ႔…"
"ဟ …!ငါကေနာက္လဆိုမဂၤလာေတာင္ေဆာင္ေတာ့မွာေလ…"
YOU ARE READING
Oneshort Collection 🤎🍁
Historia CortaOne shot Collection 🤎🍁 စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသပ်သပ်တာဖြစ်သည်။ စာေရးသူ၏စိတ္ကူးသပ္သပ္တာျဖစ္သည္။
